Na vele telefoontjes dacht ik dan eindelijk in gesprek te gaan met een adviseur van het UWV over het starten als ZZP’er. Maar helaas…. Deze adviseur wimpelde mij in één minuut af en stuurde mij weer naar huis, maar dit liet ik niet gebeuren.
Ik moest en zou
In tranen sjokte ik terug naar de balie. Verdrietig dat ik wéér niet was geholpen, maar voornamelijk gefrustreerd. Hoe moeilijk kan het nou zijn om die ene adviseur te spreken te krijgen? Precies dit legde ik voor aan de dame en heer achter de balie. Daarbij gaf ik aan geen stap naar buiten te zetten voor er een concreet plan zou zijn voor hoe ik de juiste persoon te spreken kon krijgen.
Klachtenformulier als troost
De baliemedewerkers reageerden heel begripvol. Ze vroegen mij even plaats te nemen, waarna zij wat belletjes zouden plegen om te kijken wat er mogelijk was. Een paar minuten later kwam de baliemedewerkster naar me toe met een papier in de hand: ‘Misschien kan je ondertussen dit klachtenformulier invullen?’ Ik bedankte vriendelijk, want ik was alleen maar bang dat dit formulier wéér honderden telefoontjes zou betekenen zonder enig gevolg.
Nog even wachten…
Weer wat later kwam de dame opnieuw naar mij toe met goed nieuws. Er bleek een medewerker te zijn die mij graag verder wilde helpen. Hiervoor moest ik wel een half uur wachten, maar dat was voor mij geen probleem. En jawel, een half uurtje later kwam er een vriendelijke man naar mij toe die me nodigde voor een gesprek.
Nóg geen antwoorden
Ondanks dat deze medewerker zich écht voor me wilde inzetten, schoot ik niet zoveel op met dit gesprek. De meneer in kwestie had totaal geen weet van alles rondom het starten als ZZP’er vanuit de WW. Uiteindelijk heeft hij me wel telefonisch (via zijn eigen mobiel) in contact gebracht met iemand die iets meer kon vertellen, maar helaas bleef ik nog met veel vraagtekens zitten. Niet alleen rondom dit onderwerp, maar ook rondom vele andere zaken.
Leeg dossier
Zo bleek dat, toen meneer in mijn dossier keek in het systeem, er zo goed als niks stond genoteerd. De laatste aantekening was van mijn aanvraag rondom de Ziektewet. Heel bijzonder gezien mijn vele contactmomenten met de instantie. De energie om hier verder op in te gaan had ik gewoonweg niet meer en ik ging met hangende schouders terug naar huis.
Teleurgesteld
De opsomming van teleurstellingen werd steeds groter en frustraties stapelden zich op. En toen ineens, kreeg ik een paar dagen na mijn bezoek een belletje. Van het UWV. Het leek mij haast onmogelijk dat ze, zomaar uit zichzelf, bij mij terug zouden komen rondom mijn vragen. En inderdaad. Ze belden niet om mij verder te helpen, maar met een hele andere boodschap. Het ging over de Eerstejaars-Ziektewet beoordeling.
Eerstejaars-Ziektewet Beoordeling.
Dit is een beoordeling die plaats hoort te vinden aan het einde van het eerste jaar dat je ziek bent. Al ruim voor het eerste jaar eindigt, dien je een uitnodiging hiervoor te krijgen. Deze had ik nooit ontvangen en de medewerker aan de telefoon legde mij uit waarom. Door te grote drukte in mijn regio liep het UWV nogal achter met de beoordelingen. Daarom was mijn dossier nu uitbesteedt aan Groningen en werd mij gevraagd daarheen te komen om een arts te zien en spreken.
Te ver
Groningen? Dat zou minstens tweeënhalf uur reizen voor mij betekenen. En dit alleen, gaf ook de jongen aan de telefoon toe, omdat ik ineens bovenaan hun lijstje stond vanwege mijn recente contact met het UWV. Ik gaf aan dat ik normaliter altijd mee zou willen werken, maar dat ik zo baalde van de laatste contactmomenten dat ik weigerde helemaal naar Groningen te reizen. De reactie van de jongen kwam erop neer dat het dan helaas wat langer zou duren voor ik beoordeeld kon worden. Maar voor wie was dit nu eigenlijk een probleem? Voor mij of het UWV?
Volgende keer: Mijn veel te late Eerstejaars-Ziektewet beoordeling.
