Daar zouden hij en zijn vrienden een survival tocht beleven. Ze stapten in een kano om het wilde water te bedwingen, er werden kampvuren aangelegd en speurtochten in het donker maakten het geheel compleet. De vriendengroep kreeg ook educatieve programma’s aangeboden, maar daarvan wist mijn gesprekspartner zich nog maar weinig te herinneren. ‘Waarschijnlijk hebben wij enorm gelachen om de hardwerkende docent, en waren onze gedachten ondertussen heel ergens anders.’

Op mijn vraag wat het nut is geweest van het buurthuis antwoordde hij dat het hem en zijn vrienden bezig hield. Dat bezig houden heb ik vaker gehoord in het welzijnswerk. Alle educatieve programma’s ten spijt hebben buurthuizen naar mijn mening vooral succes gehad in het bezig houden. Zelden heb ik iemand gehoord die door het buurthuis kennis of vaardigheden heeft opgedaan die zelfs in andere fasen van het leven gebruikt konden worden.

Toch stelt mijn gesprekspartner vast dat het jammer is dat veel buurthuizen bij hem in de buurt gaan sluiten of al zijn gesloten. De ontwikkeling op landelijk niveau zegt hem niets, maar hij stelt wel vast dat veel jongeren nu geen plek meer hebben waar zij ongestoord kunnen biljarten, voetballen, kaarten en gesprekken kunnen voeren. Een opmerkelijk detail in zijn opmerking is het feit dat door de sluiting van de buurthuizen bij hem in de buurt, hij ook vaststelt dat families en vooral ouders nu veel meer zelf moeten organiseren.

Dit is naar mijn mening goed. Het kost meer tijd en aandacht om je eigen kinderen bezig te houden. Ergens op een niet nader te noemen plek in een niet nader te noemen plaats ontstaan nu waarschijnlijk betere initiatieven op een bepaald moment die vele malen beter zijn dan het ooit zo succesvol gedachte buurthuis.