De vorige keer blogde Elsbeth over hoe je het sociaal netwerk activeert >>
Misschien (dikke kans) dat u er ook zo een bent, zo’n ongeorganiseerde vrijwilliger. Ik ben er ook zo een; een ongeorganiseerde vrijwilliger. Ik kam kinderkopjes op zoek naar kriebelbeestjes, klus aan hekjes om het schoolplein veilig te maken, maak de logeerkamer gereed voor een vriendin in scheiding, pas op de kinderen van de buren en til de zware boodschappen in het huis van de meneer op de hoek.
Ik ben graag een ongeorganiseerde vrijwilliger en leef graag tussen anderen van mijn soort. Ook wil ik wil graag ongeorganiseerd blijven. Sterker nog, ik moet er niet aan denken dat deze gewone medemenselijkheid onder een organisatie zou gaan vallen. Als we niet oppassen moeten we ons nog gaan aanmelden bij de ‘club van de ongeorganiseerde vrijwilligers’. En moeten we gaan bijhouden en verantwoorden wat we doen. Want overzicht en controle maakt het makkelijker om deze niet betaalde, medemenselijke, burgerlijke inzet te sturen in de richting die past binnen het (organisatie)beleid. Ik zou mij direct uitschrijven als ongeorganiseerde vrijwilliger.
Op een bijeenkomst over informele zorg hoorde ik laatst voor het eerst de term ‘ongeorganiseerde vrijwilliger’. Wat een verschrikkelijke beleidsterm is het eigenlijk. Het past totaal niet bij de leefwereld waar deze ongeregelde vorm van medemenselijkheid zich afspeelt. In dezelfde bijeenkomst ging het over het voorkomen van overbelaste mantelzorgers. Mantelzorgers. Nog zo’n beleidsterm. Waar mensen die veel zorg hebben voor-en zich zorgen maken over- een naaste, zich lang niet altijd door aangesproken voelen.
Op die bijeenkomst werd besproken op welke manier vrijwilligers ingezet konden worden om overbelasting van mantelzorgers tegen te gaan. Hoe konden ‘we’ (lees betrokken organisaties en gemeente) dit met elkaar regelen? En zo kwam de term ‘ongeorganiseerde vrijwilligers’ voorbij. Want hoe zat het met al die andere medemensen die van betekenis zijn voor elkaar? Dat ongeregelde zooitje waar nauwelijks zicht en al helemaal geen grip op is? Zouden die niet wat (meer) kunnen doen om mantelzorgers te ontlasten?
Deze vragen zetten mij aan het denken. Wat zou u ervan vinden als we (lees betrokken organisaties en gemeente) proberen aanknopingspunten te vinden bij dat wat er gebeurt in de leefwereld, in plaats van te proberen de leefwereld met beleid te gaan beheersen?
Weet je waar ik dan meer over zou willen weten? Wat nou maakt dat mensen zich ongeorganiseerd vrijwillig in (willen gaan) zetten in situaties waar medemensen veel zorg hebben voor een naaste. En wat zouden mantelzorgers antwoorden denkt u, als hen gevraagd zou worden wat een professional of vrijwilliger zou kunnen doen zodat zij hun zorg durven en kunnen gaan delen met anderen?
Ik ga graag op zoek naar antwoorden op deze vragen. Doet u mee?
Uit verschillende onderzoeken blijkt dat hulp vragen én accepteren niet vanzelfsprekend is. Toch ziet onderzoeker Femmianne Bredewold ook mensen met een beperking die acceptatieschroom en vraagverlegenheid helemaal niet kennen. Sterker nog: die laten zich de hulp welgevallen. Lees hier meer >>
Ja de instelling waar mijn vriend verblijft, vind mij er ook zo een, een ongeorganiseerde vrijwilliger. Ze willen nl dat ik hun vrijwilliger ben. Het grote verschil is dat zorgverleners in de zwakzinnigenzorg met name bij mensen met ernstig meervoudige beperking, en waarschijnlijk ook in ander zorgverlening, denken dat het voldoende is om voorwaarde scheppend bezig te zijn. Een klimaat te scheppen een sfeer waar iemand zich in kan ontplooien. Natuurlijk is dat ook belangrijk, wanneer je echter, mijn vriend niet meeneemt in de ervaring blijft hij aan de zijkant staan. Je kan nog zoveel organiseren, je moet hem aan de hand meenemen de ervaring in. Anders gaat al je energie verloren. Samen beleven is leven. Zolang de klemtoon ligt op het organiseren in plaats van beleven blijf ik in hun ogen een ongeorganiseerde vrijwilliger waar men maar geen vat op kan krijgen.
Sees van Oevelen
Tja, dit soort beleidstermen worden aan de lopende band bedacht. Termen dus waar mensen zich niet in herkennen. Zorgvisie schreef er laatst een mooi artikel over. Check: http://www.zorgvisie.nl/Personeel/Nieuws/2014/12/Mensen-willen-regelen-niet-zorgen-1659026W/
Hulpverlening is net rubber, je kunt het net zover uitrekken als je wilt.
Geweldig blog Elsbeth. Ik ben zo’n ongeorganiseerde mantelzorger die het liefst ongeorganiseerd met leuke mensen samen goede dingen doet. Wij vinden elkaar vanzelf… via Twitter,via een blog, via via, al netwerkend organiseren wij ons de wereld door. Met jou durf ik mijn zorg wel te delen. Jij begrijpt het… wij bepalen zelf wel of we ons ergens zorgen over moeten maken, dat hoeven ‘ze’ niet voor ons te doen. Hartegroet, Cora
En dan wordt er een website met de titel ‘ In voor mantelzorg’ gelanceerd. Mantelzorg overkomt en dat doe je. Je bent er niet voor in. Hiermee wordt ook mantelzorg van ongeorganiseerde vrijwilligers, naar georganiseerde vrijwilligers gemaakt. En toegeëigend door de professionele werkers. ( http://www.invoormantelzorg.nl )
In een laatst uitgekomen onderzoek blijkt dat gezondheidzorg en welzijnswerk het meest mantelzorg geven.
Krijg je het geven dat je als professional met een professional te maken hebt als je mantelzorg geef.
Is het cirkeltje rond.