In het boek Vrouwenhulpverlening 1975-2000 komt de geschiedenis in achttien hoofdstukken aan de orde. Charlotte Besouw, zelf jarenlang werkzaam in de vrouwenopvang, schreef bijvoorbeeld over blijf-vanmijn-lijf-huizen. Het stuk is echter vooral over de hoofden van de hulpzoekende vrouwen heen opgetekend.

Inhoudelijk ademt het boek de sfeer van urenlange discussies, kraakacties, zelfhulpgroepen
en autonome centra. Die hebben overigens prachtige namen als ‘Mooie Nel’ (Haarlem), ‘Lange Lies’ (Heerlen) en ‘Brood en Rozen’ (Den Bosch). Dat mag nu komisch lijken, het was de vrouwen die dergelijke centra opzetten ernst. Met onbetaalde medewerkers en kleine subsidies wisten zij ‘radicale
en spirituele’ vrouwen(zelf)hulp te organiseren.

Al met al heeft de publicatie meer van een naslagwerk dan van een spannend boek. Jammer, want er is wél gebruikgemaakt van ruim vijftig interviews met sleutelfi guren. Juist hun anekdotes hadden deze geschiedschrijving tastbaar kunnen maken. Daarnaast blijft het de vraag welk doel de auteurs met dit boek voor ogen hadden: de registratie van een geschiedenis of meer dan dat?

Auteur: Janneke van Mens-Verhulst en Berteke Waaldijk (red.)
Uitgever: Bohn Stafl eu van Loghum
Prijs: € 42,50