Het aantal dak- en thuislozen is in zeven jaar bijna verdubbeld. Het leven op straat vraagt veel van de gezondheid. Structurele ondersteuning ontbreekt. ‘Naar de teloorgang van mensen te moeten kijken, vind ik een van de moeilijkste dingen van mijn vak.’
Artikel bewaren
Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan
Login of Maak een account aan
‘Dokter, mag ik even op de weegschaal?’
Een zwangere dame met warrig haar en een beige regenjas stormt de geïmproviseerde spreekkamer binnen – een kamer voor de beveiliger en tevens opslagruimte van daklozenopvang De Cocon in Hilversum – en gaat op de weegschaal staan. ‘68 kilo. Dat is al beter dan vorige week. Toen woog ik 65’, meldt ze opgewekt. Aan straatdokter Igor van Laere, die hier wekelijks spreekuur houdt, vertelt ze trots over de voorspoedige afspraak bij de verloskundige gisteren. ‘Alles was goed.’ ‘Heb je al een huis?’, informeert Van Laere ernstig, terwijl hij aantekeningen maakt op zijn laptop.
