We kijken uit over de Amstel, mijn man en ik, een steeds veranderend beeld, omdat we een wandeling maken. Ineens heb ik een gedachte, of liever: een beeld: 'Weet je wat ik zou willen?' zeg ik.
‘Dat Yaël vanaf nu elk jaar een jaar jonger wordt in plaats van ouder. En dat ze dan ten slotte weer een baby is en in mijn buik terugkeert met een soort omgekeerde zwangerschap.’
‘Wat een mooi beeld’, antwoordt hij. ‘Een beetje mystiek eigenlijk.’ Ik mijmer door op de gedachte. Wat is het toch met samen wandelen dat het altijd interessante gesprekken oplevert? Interessanter dan tijdens een etentje. Alleen
