Sommige kunstwerken van kunstenaars met mentale problemen zijn wereldberoemd. Waarom is dat? Ik denk dat het komt omdat we ons herkennen in de thema’s die deze kunstwerken verbeelden. De manieën en depressies van Vincent van Gogh, de wanen en suïcidaliteit van Virginia Woolf. Maar waarom labelen we gedrag, voortkomend uit psychisch lijden, tegenwoordig dan als onbegrepen?
We praten als maatschappij steeds openlijker over onze mentale gezondheid. Het is tegenwoordig geaccepteerd om te zeggen dat je soms somber bent of dat je kenmerken van ADHD hebt. We doorbreken hiermee stigma’s en taboes. Die beweging begon al eerder: in 1992 riep de Wereldgezondheidsorganisaties (WHO) de World Mental Health Day in het leven, met als doel bewustwording rondom mentale gezondheid te creëren. Gezondheid werd zo een breder begrip: niet alleen een gebroken been, maar
Inspirerend stuk. Ik denk dat als wij als toeschouwer van een kunstwerk een veiligere rol hebben. We kunnen er van een afstand naar kijken, zonder dat we er perse iets mee hoeven. Anders dan dat het je buurman of familielid is. Mooi dat onbegrepen gedrag van de ander altijd begrijpelijk wordt als je wat langer luistert, kijkt en reflecteert.