Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

‘Detoxen is eigenlijk het gemakkelijkste’

Zodra ze het zelf weer kunnen, doen ervaringsdeskundige Gerrit Zwart en zijn vrijwilligers een stapje terug. Maar als korsakov-patiënten willen, dan zijn ze er ook. Met een schoonmaakploeg, een maatjesproject en zo nodig schuldhulpverlening. Zwart: ‘Voor mensen die uit een opname komen, is er zo weinig’
‘Detoxen is eigenlijk het gemakkelijkste’

Stefan staat al in de deuropening te wachten als Gerrit Zwart en Kees Buijtenhek uit de auto stappen. Hij woont op kamers in een groot, verwaarloosd huis aan een doorgaande weg in een dorp buiten Apeldoorn. Stefan rilt, hij heeft het niet op de winterkou. Binnen is het warm en donker. De roze gordijnen zijn halfdicht, kranten liggen op tafel, een matras staat tegen de muur. Een zwart katje zit in de vensterbank, twee andere poezen liggen languit op een groot bed in de hoek. Gerrit kijkt om zich heen, ‘Geen bierblikjes’, constateert hij. ‘Ik heb een beetje opgeruimd’, gniffelt Stefan.
Stefan, een tengere man van 35, drinkt al vanaf zijn vroege jeugd. Een paar keer werd hij opgenomen in een kliniek. Zijn alcoholconsumptie schommelt. Momenteel drinkt hij ‘te veel, maar voor mij is het niet veel’.

‘Hoe is het met je?’, vraagt Gerrit, ‘Kom je er nog wel eens uit?’ Stefan bekent dat hij bijna altijd thuis zit. In het dorp is niets te doen. De bus naar Apeldoorn rijdt onregelmatig en een kaartje kost te veel. Het station vindt hij te ver weg en zijn conditie is te slecht om te fietsen. Suiker, een hoge bloeddruk, leverproblemen en vergeetachtigheid, de drank eist zijn tol.

‘Hoe is je bloeddruk nu, die was toch schrikbarend hoog?’, informeert Kees die op het bed is gaan zitten. Hij draait een sjekkie. ‘Ja’, zegt Stefan, ‘en toen werd hij schrikbarend laag. Dat is nog erger, ik viel flauw.’

Oorlog
Kees is het maatje van Stefan. Sinds een jaar werkt hij bij stichting Verslaafden Informatie Punt (VIP). Hij zag een vacature bij de vrijwilligersbank. Het voelde meteen goed. ‘Omdat er zo’n goede coördinator was natuurlijk’, grapt Gerrit.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 1, januari 2011.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.