Ferry gaat in zijn blog ook terug naar eind jaren ‘60. In de tijd van de wederopbouw heerste euforie over de bijdrage van het maatschappelijk werk. Maatschappelijk werkers hadden destijds status en aanzien. Bij euforie hoort ook meer willen en groter worden. En zo kwamen er steeds meer zich onderscheidende werksoorten die onder de beleidsmatige paraplu van Welzijn een soort familiaire eenheid vormden (zie Canon Sociaal Werk Nederland).
De kentering komt rond 1980 als Hans Achterhuis De markt van Welzijn en Geluk publiceert. De steun aan het welzijnswerk neemt af. Er worden grappen gemaakt en heel Nederland maakt kennis met Sjakie die op knullige wijze de familie Flodder in het gareel moet brengen. Eind vorige eeuw verkeert het welzijnswerk in een aangeslagen toestand en vormt het een makkelijke prooi voor twijfels en bezuinigingen. De ‘welzijnsfamilie’ valt uiteen in een branche met verschillende disciplines en werksoorten, waarvan het onderlinge verband niet altijd even duidelijk is. Als ook andere branches de term welzijn gaan gebruiken, is de verwarring optimaal. Uit onderzoek door Welzijn Nederland in juli 2008 blijkt dat Nederlanders zorg en welzijn op één grote hoop gooien.
De welzijnsbranche probeert de twijfels te ondervangen met het meten van het rendement. Ik zie zelf een andere oplossing: een nieuwe focus op de identiteit van onze branche. Met een sterke identiteit kan ons zelfbewustzijn weer groeien. Dan kunnen we ook trots zijn en zorgen voor een stevige positie in het brein van onze klanten en opdrachtgevers. Zowel lokaal als landelijk moeten we hier aan werken. Lokale welzijnsorganisaties zijn gebaat bij een landelijk herkenbare branche.
Terug naar onze naam als ultieme uiting van onze identiteit. Een bedrijfsnaam zou je moeten proeven als wijn, die moet opvallen, beschrijven wat u doet en in één klap duidelijk maken in welke klantbehoefte u voorziet. Dit lijkt een bijna onmogelijke opgave. Mijn oprechte waardering gaat uit naar lokale welzijnsorganisaties die lef en creativiteit tonen. Hoe zou het dan zijn als we die lokale creativiteit koppelen aan landelijke eensgezindheid?
Als ik aansluit bij Ferry, die een voorkeur heeft voor de term ‘gemeenschapsontwikkeling’, dan krijgen we combinaties van een lokale naam met als tweede duiding ‘organisatie voor gemeenschapsontwikkeling’. Landelijk gebruik van die tweede duiding geeft smoel aan de branche, en de lokale organisatie de back-up van een landelijke dienst. Een derde duiding kan dan nog de toevoeging zijn van een geografische locatie. Een voorbeeld: ‘Kiezenvoorelkaar, organisatie voor gemeenschapsontwikkeling in de gemeente Meerdijk’ of ‘Doemeermee, organisatie voor gemeenschapsontwikkeling in Amsterdam-Zuid’. Zover is het echter nog niet. En zoals u ziet, ben ik zelf ook niet zo heel erg creatief. Gelukkig zijn anderen dat wel. Daarom ter inspiratie hier mijn top 5 van meest creatieve namen van lokale welzijnsorganisaties:
1. IJsselwijs
2. IJsterk
3. Alleman Welzijn
4. PuurZuid
5. Doenja Dienstverlening
Ik ben benieuwd naar uw top 5 en uiteraard die van Ferry.
Anneke Krakers (1962) is sinds 2000 werkzaam als directeur bij een kleine welzijnsorganisatie. Het ondernemerschap zit in haar bloed: ze komt uit een ondernemersgeslacht met vooral bouwers in haar midden. Aannemers, schilders en timmerlui. Als maatschappelijk ondernemer maakt ze zich sterk voor de branche op lokaal en regionaal niveau en sinds eind 2007 ook op landelijk niveau. Haar onderneming WelzijnNederland helpt welzijnsorganisaties bij hun marketing en profilering.
