Dat sluit niet uit dat jongeren soms toch bij een algemeen maatschappelijk werker terecht komen. Omdat er een wachtlijst (5 weken) bij de jongerenhulpverlening is, of omdat er sprake is van een speciale situatie die niet kan wachten en ook bij het AMW goed op zijn plek is.
Zo kwam Marja bij mij terecht. Piepjong, 18 jaar en moeder van een kind van 2. Een tienermoeder dus. Zij was in de eerste instantie samen met haar vriend aangemeld. Er zou huiselijk geweld hebben plaatsgevonden, waar beide schuldig aan waren. In hun jeugd hebben beide veelvuldig te maken gehad met jeugdzorg. Hoewel ze als een stel waren aangemeld en er in die vorm al een intake-gesprek had plaatsgevonden, kwam Marja alleen. De relatie was over, vriendje weg en hoe moest ze nu verder?
Aan mij de taak een start te maken met de hulpverlening, terwijl ik haar op de wachtlijst plaats voor de jongerenhulpverlening. De eerste gesprekken die ik met Marja heb, beginnen altijd over geweld. Het ex-vriendje dat verhaal komt halen, de nieuwe vriendin die zich met de opvoeding van het kleine kind bemoeit, en frequente politiebezoekjes. Het lijkt een patroon te zijn waar ze aan gewend zijn. Normale communicatie is er niet bij. Voor hen is deze manier waarschijnlijk normaal geworden.
Omdat het voeren van psycho-sociale gesprekken gericht op verwerking en verandering waarschijnlijk niet gaat werken, ga ik taakgericht aan de slag. Samen onderzoeken we hoe ze aan een inkomen kan komen (want nu is er niets, het vriendje bracht hetgeld binnen), wat er allemaal bij komt kijken en of ze eventueel zou kunnen gaan werken. Heeft ze nagedacht over kinderopvang (nee dus)? We zoeken op internet wat dit kost en ze schrikt enorm. Marja heeft weinig benul van het echte leven. We werken van het aanvragen van DigID tot een uitkering, met daarnaast aandacht voor de toekomst. Hoe gaat ze het allemaal alleen doen? Hoe wil ze zichzelf onderhouden? Wat kost het leven?
Daarnaast bespreek ik met haar hoe ze kan omgaan met het ex-vriendje, en geef haar gerichte opdrachten: probeer hem eens even helemaal te negeren, je hoeft niet op elk berichtje in te gaan. En zo gaat het vaker met jongeren. Ze zijn niet mijn meest favoriete doelgroep. Ze hebben een heel eigen belevingswereld, die bij mij meer opvoedgevoelens losmaakt. Qua leeftijd schelen we voldoende om ouder/kind te kunnen zijn. Ligt het aan mij, of is hier sprake van een generatiekloof?
Jongeren hebben vaak veel noten op hun zang. Regelmatig komen ze niet of te laat opdagen of ze haken af. Ze vinden alles belachelijk en hebben meestal het gevoel dat ze enorm benadeeld worden. Je moet hier mee om kunnen gaan. Bij mij wekt het helaas vaak een gevoel van lichte ergernis op. Ik snap dan ook wel weer waarom ik niet voor deze doelgroep heb gekozen!
