Er kwam een jonge vrouw in voor die graag een opleiding wilde doen om een busje te besturen, maar de kans niet kreeg. En een ex-gedetineerde die heen en weer werd gestuurd tussen Apeldoorn en Nijmegen. Ik heb de afgelopen week meerdere plaatsen bezocht die laten zien dat het ook anders kan. Dat we het wel goed kunnen doen. In Arnhem, waar wijkcoaches de mensen in de wijk sterker maken, de stap laten maken naar werk dat bij ze past. In Landgraaf, waar een initiatief consuminderen was opgericht door een krachtige vrouw, gesteund door de gemeente. Ze heeft het zelf niet breed, weet er mee om te gaan en is een inspiratiebron voor anderen. En zo kan ik wel doorgaan met het noemen van prachtige, succesvolle initiatieven.
Onze maatschappij is voor veel mensen hard. Persoonlijke tegenslag, één foute keuze en ‘net anders zijn’ leidt maar al te vaak tot isolement. Het is niet alleen de politiek die daar de oplossing voor kan bieden. De terugkeer van onderlinge solidariteit en respect is nodig. Dat vraagt iets van ons als mens, en dat vraagt een verandering van de politiek.
De overheid moet niet roepen: ‘eigen verantwoordelijkheid’, om dan te denken dat het klaar is. Ik geloof in ons land. In onze toekomst. Ik zie veel mensen initiatief nemen voor de samenleving waar ik in geloof. Waar we weer staan voor elkaar. De opgave die ik voel, is die mensen sterker te maken. Weg met de samenleving van ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. Naar een beter morgen. Niet alleen voor jezelf, maar voor een ieder die naast je leeft. Juist nu gaat het om solidariteit.
Bekijk hier de documentaire ‘de Onrendabelen’
Hans Spekman is Tweede Kamerlid voor de PvdA. Zijn aandachtsgebieden zijn asiel- en migratiebeleid, de onderkant van de arbeidsmarkt en armoedebestrijding. Voor zijn Haagse debuut in 2006 was hij wethouder van Sociale Zaken in Utrecht.
Voor elkaar. Een mooie titel voor een column. Ook de titel die staatssecretaris Bussemaker (VWS) gaf aan haar beleidsbrief met initiatieven om vrijwilligerswerk en mantelzorg in de komende jaren te on-dersteunen. En niet voor niets. Want de overheid heeft de taak om stimulerend te werken in samenle-vingsopbouw. Op het terrein van vrijwilligerswerk en mantelzorg zijn het de gemeenten die met de Wet Maatschappelijke Ontwikkeling (Wmo) deze verantwoordelijkheid hebben gekregen. En dat gaat op sommige plaatsen heel goed. En op andere heel moeizaam.
Ik ben bevoorrecht dat ik het landelijk programma mag leiden, dat gemeenten helpt bij deze verant-woordelijkheid. “Goed voor elkaar” heet het programma. En dat is niet voor niets. Want dat is het stre-ven. Dat gemeenten de ondersteuning van vrijwilligers en mantelzorgers goed voor elkaar hebben, zodat we daarmee een stap verder zijn in het goed voor elkaar zorgen, een krachtige samenleving.
Het programma loopt nog tot en met 2012. We zijn er nog niet. Maar dat op dit moment al bijna 85% van alle gemeenten (vrijwillig!) zijn aangehaakt, laat wel iets zien van de behoefte en noodzaak om hier werk van te maken.
Meer weten? Kijk op http://www.prestatieveld4.nl.