Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Prijsschieten op de hulpverlening

Er gaat geen week voorbij of ik erger me aan negatieve berichtgeving over ‘de’ jeugdzorg die onder vuur ligt, ‘de’ kinderbescherming die ‘blijft falen’ of ‘de’ hulpverlening die alleen maar bezig zou zijn met papier verplaatsen. Zo maakte minister Ella Vogelaar zich onlangs sterk voor het ‘achter de voordeur’ ingrijpen in Marokkaanse probleemgezinnen, of zoals ze het noemt ‘handjes in de gezinnen’. De minister presenteert haar ideeën alsof ze een van de eersten is die het licht ziet. ‘Het probleem is de moraal in de hulpverlening. Er is schroom om achter de voordeur te komen en te blijven. Er mag echt veel meer dan ze vaak denken.’
Prijsschieten op de hulpverlening

Wat opvalt in alle negatieve berichten is hoe weinig serieus professionals worden genomen. ‘Hulpverle-ners zijn driekwart van hun tijd bezig met papier verplaatsen’, constateert Vogelaar botweg. Maar hoe zou dat nu toch komen? Zou hier de verantwoordingsplicht die de overheid de hulpverlening oplegt mis-schien ook een rol in spelen? Zo bestond het falen van de kinderbescherming er onder meer uit dat ze door gezinsvoogden niet tijdig en volledig geïnformeerd werd over het terugdraaien van uithuisplaatsingen. Zouden die niet volledige rapportages misschien ook te maken kunnen hebben met de hoge werkdruk die gezinsvoogden opgelegd krijgen? Met de wachtlijsten die ze weg moeten werken?

Op het gebied van sociale activering en hulp aan multiprobleemgezinnen is de vrijblijvendheid in de hulpverlening al lang verleden tijd. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de vele projecten rondom outreachende hulpverlening of uit het onderwerp van het Welzijnsdebat ‘Moraliseren moet!’. Toch lijkt er nog altijd een grote kloof tussen theorie en praktijk te bestaan en heeft minister Vogelaar een punt. Zoals hulpverleenster Tineke van Uden in dit nummer zegt: ‘Het probleem zit ’m vaak niet in het afstappen op mensen, maar in het binden van mensen aan de hulpverlening. Daar faalt het werk heel erg in.’

De politiek en de media hebben een dankbaar mikpunt gevonden in ‘de falende hulpverlening’. Er wordt gegeneraliseerd dat het een lieve lust is. Mag het debat misschien iets genuanceerder worden gevoerd? En wanneer bijten die hulpverleners eens van zich af?

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.