Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Duizend euro bespaard

Regelmatig krijg ik als jongerenwerker te maken met jongeren die een beetje ondersteuning nodig hebben in de route die ze gekozen hebben. Het kan om allerhande ondersteuning gaan van een opleidingkeuze tot ruzies thuis beter leren oplossen. Maar ook de minder makkelijke vragen komen bij het jongerenwerk terecht. Sterker nog: het zijn vaak juist de meer complexe vraagstukken die bij het jongerenwerk terecht komen.
'Voor mij een kleine investering
'Voor mij een kleine investering

Elke dag opnieuw verbaas ik mij dan ook over de discussie wat zorg is en wat jongerenwerk. Mijns inziens kan het jongerenwerk namelijk prima deze inschatting maken samen met de jongere. In veel gevallen kan het jongerenwerk, gewoon door aanwezig te zijn zelfs de druk op de zorg wegnemen doordat het in staat is snel en effectief te handelen.

Juist het jongerenwerk is in staat om creatieve oplossingen te verzinnen waarbij de eigen kracht van de jongere en zijn omgeving voorop staat. Dit is vaak makkelijk te realiseren omdat je als jongerenwerker vaak ook met die omgeving al contact hebt. De nieuwe vorm van werken waar we met zijn allen naartoe moeten.

Toch wordt deze specifieke rol van het jongerenwerk steeds maar weer naar de achtergrond verschoven. Het jongerenwerk is immers geen hulpverlening, maar is het niet juist de zorggedachte waar we met zijn allen vanaf willen? Dit even los van het feit dat ik de termen jongerenwerk en hulpverlening nog een andere discussie waard vind.

Het is niet altijd nodig om ingewikkelde indicaties aan te vragen, dure zorgtrajecten op te starten, gewoon omdat een jongere het even niet meer weet. Of omdat een jongere blowt, en hierdoor verzuimt op school. Meer dan eens maak ik mee dat zodra dit signaal binnenkomt op alle fronten toeters en bellen afgaan. De verslavingszorg moet ingeschakeld worden, ouders moeten opvoedondersteuning krijgen want blijkbaar lukt het ze niet heel goed. En in het ergste geval moet er een psychisch diagnostische rapportage komen waarom de jongere blowt.

Dit allemaal kun je in de kast laten wanneer je teruggaat naar de basis, aansluit bij de leefwereld van de jongere en van daaruit onderzoekt wat er op het spel staat voor die jongere zelf. En misschien, heel misschien gewoon de jongere een keer vraagt naar zijn blowgedrag. Er gewoon zijn, zonder al teveel voorwaarden, is iets wat we niet meer lijken te kennen. Begrijp me niet verkeerd, ik denk dat de hulpverleners dit zelf wel kunnen. Maar de zware regels en protocollen leiden er nog altijd toe dat we niet los lijken te komen van de zorggedachte.

Onlangs belde een meisje mij op, ze had jaren geleden een traject bij me gevolgd, zit inmiddels in het eindexamen jaar van haar mbo-opleiding en het gaat goed. Toch liep ze even vast, ze had te horen gekregen dat haar broertje zwakbegaafd had gescoord in een IQ onderzoek. Ze wist niet hoe ze hier mee om kon gaan. Nu kon ik allerhande keuzes maken op dat moment. Ik kon haar zeggen dat ze niet meer bij mij in begeleiding is, dat het dossier gesloten is en dat ze zich opnieuw officieel moet melden. Ook kon ik haar verwijzen naar de behandelaar van het broertje, deze is immers de specialist in deze materie en zou haar verder kunnen helpen met bijvoorbeeld psycho-educatie.

Geen van deze keuzes heb ik gemaakt, ik heb besloten haar langs te laten komen. Gewoon eens te horen wat ze precies wilde, en waarmee ik haar kon helpen. Wat bleek, ze deed het al hartstikke goed, ze zocht puur even naar de bevestiging hiervan en wilde simpelweg even haar hart luchten.

Voor mij een kleine investering, voor mijn opdrachtgever een kleine investering, maar voor deze meid een groot goed.

Daarnaast heb ik in een gesprek van een half uurtje – pak hem beet – een paar duizend euro bespaard. Dan reken ik even grofweg de kosten van een heel traject, een uur bij de behandelaar en de administratieve kosten die nog gemaakt moeten worden bij het verwerken van dat uur bij de behandelaar. Wellicht reken ik zelfs wat aan de krappe kant.

Waarom worden we dan nog steeds geacht zo ontzettend moeilijk te doen? Alles vast te leggen in vaste gestructureerde processen waar er geen ruimte overblijft voor dit soort simpele maar oh zo nodige interventies? Ik denk dat het handig is dat de beleidsmakers meer oog krijgen voor dat wat er al goed gaat, alvorens er nieuwe plannen geschreven worden. Misschien dat we dan daadwerkelijk in staat worden gesteld om te kantelen.

Vorig artikelCV nieuwe stijl is hard nodig
Volgend artikelTips voor een klein marketingbudget
Kim Jolink is al arenlang actief in het jongerenwerk, straathoekwerk en de jeugdzorg. Haar streven is en blijft verschil aan te brengen in het domein jeugdzorg door het structureel verbinden van deze vakgebieden. Anders kijken, anders denken en anders doen in het werken met jongeren is haar motto. In 2021 kwam haar werkmethodiek Streetcare in boekvorm uit bij SWP. Deze werkmethodiek richt zich op alle uitvoerders maar ook op de gemeente zelf. De kracht van Kim zit dan ook in het communiceren op alle lagen, van jongeren tot uitvoerders en van managers tot beleidsmakers. Ze adviseert organisaties, traint professionals en staat bij XLGroup Streetcare nog altijd heerlijk met de voeten in de klei. Ze kleurt graag buiten de lijntjes, om precies dat te kunnen doen wat in het moment nodig is om tot een oplossing te komen. Middels haar columns wil ze anderen prikkelen, motiveren en activeren om samen met haar buiten deze lijntjes te kleuren en dwars te denken om te komen tot een gezonde leefwereld voor onze jongeren.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.