Terwijl we de laatste taken uitvoeren voor iedereen naar huis gaat vertellen we de groep het nieuws. Alles gaat ontzettend snel en het afscheid zal volgende week al zijn. ‘Ahhh,’ en ‘wat jammer!’ klinkt over en weer. ‘Simon, wist jij al dat jouw vriendinnetje afscheid gaat nemen?’ vraagt mijn collega Suus als ze ziet dat hij niet op het nieuws reageert. ‘Nee, ik wist het nog niet. Jammer,’ zegt hij met een schouderophaal waarna hij zich omdraait en zijn spullen pakt.

Berichtjes

De volgende dag knutselen we voor het afscheid. Het valt mij op dat er veel berichtjes geschreven worden die op Kims persoonlijkheid gericht zijn. ‘Kim ik ga kletsen met jou en jou gesellighijd erg missen’ en ‘je kan goed danse en grapjes maaken’ worden met vrolijke kleurtjes opgeschreven. Simon is ondertussen druk met het maken van grapjes, maar iets op papier krijgen lukt hem niet. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen hoor, ik schrijf wel alleen ‘doei’’, roept hij lachend naar Michael.

‘Hoe specialer iemand is, hoe moeilijker het soms is om afscheid te nemen,’ zeg ik rustig. ‘Als ze vandaag afscheid kwam nemen wat zou je dan tegen haar zeggen? Alleen doei?’ Simon’s blik wordt serieuzer en ik zie tot mijn verbazing dat zijn ogen beginnen te glimmen. Na een tijdje antwoordt hij: ‘Nou gewoon, dat ik haar heel erg ga missen. En dat ik haar veel plezier wens.’ Als Simon klaar is en zijn tekening inlevert zie ik dat hij ‘Ik hou van je. Je schat Simon’ onderaan toegevoegd heeft.

Verdrietig

De dagen daarna heeft Simon het moeilijk. Hij is stil en heeft regelmatig tranen in zijn ogen. Kim is op haar beurt opgewonden om alles wat er gebeuren gaat en kletst trots over haar nieuwe avontuur. We merken al snel dat ze al afscheid van de boerderij heeft genomen nog voor ze weg is. ‘Ik heb hier echt genoten, maar het hoort er allemaal bij,’ zegt ze wijselijk. Op haar beurt snapt ze niks van de verdrietige Simon. Voor haar is het tenslotte leuk nieuws.

Terwijl Kim op haar laatste dag enthousiast trakteert zien we Simon voor het eerst huilen. Boos slentert hij over de boerderij. Gelukkig lukt het hem vlak voor Kim in de auto stapt om afscheid te nemen. Ze maken samen een foto en wisselen telefoonnummers uit, iets waar hij achteraf erg blij mee is.

Praten

Twee dagen later nemen we een één op één momentje. Simon zit er gelukkig een stuk ontspannener bij. ‘Ik voel me al wat beter hoor, het kost tijd. Ik heb al vaker afscheid moeten nemen van vriendinnetjes dus ik weet dat het verdriet tijdelijk is,’ vertelt hij serieus. ‘Ik heb al spraakberichtjes naar Kim gestuurd, omdat ze niet kan lezen. Ze is niet zo met haar telefoon bezig dus ik moet geduld hebben. Geduld dat hoort bij de liefde en bij vrouwen. Ik doe er alles voor. Ik zou zelfs voetbal op zondag een keer overslaan als het nodig is.’

Ik moet lachen om de volle overtuiging en serieusheid in zijn stem. Simon lacht ook. ‘Ja Saar, romantisch ben ik he? En als het niet lukt met Kim, verover ik ooit een nieuw hart!’