In haar vorige blog schreef Marianne Jans over het Voltooid leven -gevoel van haar vader>>

Pa vond een goede kennis uit Nederland bereid om de kleine 300 kilometers mee te rijden en gezelschap te houden. Hij reserveerde twee hotelkamers in hotel de Witte Bergen te Hilversum. Op deze manier werd het alleen rijden en alleen na een gezellige dag weer terugkeren, allemaal een beetje veraangenaamd. Pa zou mijn zus in Almere ophalen zodat haar vriend, vanuit zijn werk in Friesland, direct naar Amsterdam kon komen.

Pa belt af

Maar dan belt hij op. Aarzelend komt het hoge woord er uit. ‘Ik moet en wil het samenzijn afbellen. Het valt mij heel zwaar. Maar ik kan niet anders.’ Dan legt hij uitvoerig uit waarom en dat hij er lang over nagedacht heeft. Wikken en wegen. Voor- en nadelen tegen het licht houden. Het komt er op neer dat hij het sterke gevoel heeft, dat er een soort doorbraak aankomt.

Een doorbraak

Hij noemt het een doorbraak naar ‘het leven alleen straks gewoon kunnen oppakken.’ In de afgelopen twintig dagen heeft hij talloze etentjes en bijeenkomsten gehad die vooral te maken hadden met de kerstperiode en jubilea. Het valt hem iedere keer weer zwaar om dan vervolgens de sleutel om te draaien van een leeg en donker huis. ‘Gelukkig heb ik Iris nog. Zij is echt wel mijn redding in de tijd dat ik nu alleen ben.’ De hond van hem en zijn overleden vriendin geeft nog enigszins een welkom bij de buitendeur. ‘En ik praat best wel veel met en tegen haar. Dat had ik vroeger toch nooit gedacht dat ik zoveel tegen een hond zou praten.’

Positieve ontwikkeling

De vele etentjes maken dat hij nu even rust wil. Hij krijgt nauwelijks de tijd om op adem te komen van alle emoties die daarbij komen kijken. ‘Als ik dan ook nog volgende week weg ben, heb ik het sterke gevoel dat ik dan vervolgens twee stappen achteruit zet. Dat me dat net iets teveel gaat worden, waardoor ik mijn positieve stap voorwaarts teniet doe.’ Die positieve ontwikkeling heeft ook andere oorzaken.

Vanuit gevoel leven

Hij merkt verandering en neemt als voorbeeld zijn manchetknopenverzameling. De eerste maanden na het overlijden van zijn vriendin had hij er op een haastige manier tijd voor. Nu is hij er in alle rust lekker mee bezig. In ruim drie kwartier praat hij over diverse voorbeelden. Ik vind het heel mooi om te horen hoe hij steeds meer zijn intuïtie, zijn gevoel laat spreken. En dat hij zelf verandering merkt in zijn doen en laten.

Behoefte aan rust

Het allerbelangrijkste is, dat hij zijn gevoel laat spreken en dat zeg ik hem ook. En samenkomen als familie hangt niet rigoureus vast aan een kerstdag. Mijn zus reageert op dezelfde wijze. Heel even overwoog hij om ons in de kerstweek een dag bij hem uit te nodigen. Maar dat zou in feite dezelfde drukte geven. Hij wil echt even rust na de drukke decembermaand. ‘Wat ben ik blij dat jullie dit zo opvatten. Ik was best een beetje huiverig om het jullie te vertellen.’ Pa is opgelucht.