De vorige keer vroeg Merel zich af hoe we de isoleer-stop gaan waarmaken >>

Eerder hoorde ik een kennis uit het middelbaar onderwijs vertellen dat een kwart van zijn leerlingen bij een psycholoog loopt. En toen de zomervakantie ten einde liep, zuchtte mijn tienjarige dochter dat ze opziet tegen weer zoveel móeten.

Bezig moeten zijn

Prestatiedruk en stress. Ook het Jongerenplatform van de Sociaal Economische Raad (SER) constateert in een recent rapport dat jongeren daaronder lijden. Onze maatschappij leert jeugdigen dat ze de hele tijd ergens mee bezig moeten zijn. Liefst met iets nuttigs – zo gingen mijn kinderen niet gewoon naar de crèche, maar volgden ze op tweejarige leeftijd een methode waarbij aan hun ontwikkelingsdoelen werd gewerkt. De kleuterklas vervolgens registreerde of onze kinderen ‘leeftijdsadequaat’ speelden en werkjes maakten.

Geen gewone brugklas

Daarna deden wij ouders onze kinderen op clubjes, want muzikale vorming hoort tot de opvoeding, net zoals leren hoe gezellig en gezond sporten is. Dat naast de naschoolse opvang, waar ze ook met educatieve werkjes thuis kwamen. De oudste is deze week in de brugklas begonnen. Niet een gewone natuurlijk, maar met een masterclass, waarbij zijn klas een dag per week bijzondere, uitdagende dingen doet. Ik bedoel maar, ik beken schuld, volledig.

Loze lummeluren

Want als maatschappij vergeten we iets. De loze lummeluren. Waardoor je je hoofd leeg kunt maken, je gedachten laten dwarrelen, gekke ingevingen toelaten. Elk uur vullen we op voor onze kinderen. En anders vullen ze het zelf wel, met hun mobiel. Dat levert stress en druk op. Met gevoelens van somberte, depressie en angst als gevolg. Waardoor ze in hun volle agenda ook nog een plekje moeten vinden voor de inmiddels ingeburgerde (kinder)yoga, mindfulness of als het ondraaglijk wordt: de psycholoog.

Als tiener bouwen aan je cv

Zeker, toekomstig werkgevers lijken te verlangen dat een werknemer minimaal bestuurservaring in een studentenvereniging heeft opgedaan (sommige scholieren zijn serieus al bezig met bouwen aan hun cv). Natuurlijk, (hogeropgeleide) ouders verlangen van hun kinderen dat ze tenminste een vergelijkbaar opleidingsniveau halen en investeren vermogens in het bijspijkeren van hun kroost. En ja, het onderwijs biedt tegenwoordig zoveel meer aan keuzevakken, dat het bijna raar is als je niet naast het reguliere curriculum Chinees leert of een onderneming start. Oh, en absoluut zit de jeugd zelf permanent vastgekleefd aan schermen, om direct te reageren op het aandachtvretende Instagram, Snapchat of Whatsapp.

Leer ze niets

Dus moeten we onze kinderen, zo jong mogelijk, iets anders gaan leren. Of liever gezegd: niets anders gaan leren. Leren nietsdoen. In een hangmat liggen en mijmeren, zonder doel. Zinloos rondkuieren, zonder dat het ergens toe leidt. Gedachten toelaten, ook de lastige of verdrietige. En daar vervolgens niets mee hoeven.

Zinloos

Wie wel zo’n moment van Niks ervaart, van leemte, kijkt in eerste instantie misschien verschrikt om zich heen. Het leven lijkt opeens zinloos, want er staat Niets op het programma. Het beangstigt, want wat moet je nu? Gedachten over je bestaansrecht of zingeving ploppen misschien op. Doodeng.

Groot goed

Jeugdigen leren niets te doen. Het zou een groot goed zijn, als we ze dat kunnen meegeven. Eerlijk gezegd zie ik er wel een beetje tegenop. Want ik ben er zelf zo slecht in.