Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Blog: Waar bent u van?

In mijn wijk kom ik steeds vaker op huisbezoek bij ouderen die ruim boven de tachtig jaar zijn. Meestal hebben ze niet direct een vraag aan mij, maar ik word over het algemeen welkom onthaald met een kopje koffie en een koekje. Vaak word ik ingeschakeld op verzoek van een bezorgd familielid of iemand uit de buurt.
Mariksa-EPI.jpg

De vorige keer beschreef Mariska waarom een sociaal netwerk niet altijd vanzelfsprekend is >>

Bij deze doelgroep houd ik in mijn achterhoofd dat ze in de toekomst verder achteruit gaan. Daar probeer je zo goed mogelijk op aan te sluiten.

Buurtcoach

Laatst kwam ik voor het eerst bij een dame van 88, toen de telefoon ging. Het was voor mij. Verbaasd nam ik de hoorn in de hand. Van de andere kant van de lijn hoorde ik duidelijke instructies. Ik moest weten dat ik op bezoek was bij een mevrouw die vaste ondersteuning van de Buurtcoach nodig had, want dat was dringend nodig. Ik vroeg nog even na in welke relatie deze bezorgde beller stond met mevrouw en wat er dan aan de hand was, maar veel verder dan dat ze ‘een oppervlakkige kennis’ was, kwam ik niet. De dame in de kamer keek mij verlegen aan. ‘Ach ze bedoelt het goed.’

Geen vragen

Ik ging met mevrouw in gesprek. Ik legde uit wat de rol van de Buurtcoach is en wat ik voor haar kon betekenen. ‘Is dat net zoiets als Buurtzorg?’ Nee, ik was niet van de Buurtzorg. ‘Ik ben van Buurtplein. Als u een vraag heeft over voorzieningen, dagbesteding, hulpmiddelen of als er iets anders is waarover u wilt praten, dan denk ik met u mee.’ Ik probeerde het nog iets meer uit te leggen. ‘Wij werken wel vaak samen met de wijkzorg.’ Maar mevrouw had geen vragen. Ze woont erg plezierig. Ze kijkt graag naar buiten en ze loopt dagelijks nog een ommetje. Ze kookt elke dag en op dinsdag gaat ze naar de markt. Eenzaam voelt ze zich ook niet.

Signaleren

Ik moest denken aan wat ik leerde van een ervaren collega-ouderenadviseur. ‘Als je de eerste keer bij een oudere komt, dan drink je alleen koffie. Je maakt een praatje. Pas in het tweede of derde gesprek komen de vragen. En als je echt wilt weten hoe het met een oudere gaat, vraag dan of je even in de koelkast mag kijken.’ Altijd als ik bij ouderen kom denk ik aan deze woorden. Bij mijn schoonmoeder van 86 kijk ik inmiddels regelmatig in de koelkast. Ligt er fruit, is alles nog vers? Maar in mijn werk durf ik het eigenlijk niet te vragen. Aan het eind van het gesprek zegt mevrouw: ‘Nou het was gezellig, maar waar bent u ook al weer van?’ ‘Buurtcoach, is dat net zoiets als de Buurtzorg?’ Ik heb maar een nieuwe afspraak met haar gemaakt om een kopje koffie te drinken. Signaleren doe je gelukkig niet alleen in de koelkast.

Vorig artikelBlog: Televisie voor dementerende ouderen
Volgend artikelBlog: Voorkom dilemma’s in de separeer
Mariska Meinen-Bodewits is in juli 2018 afgestudeerd als Master Social Work aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Tijdens haar studie heeft zij zich verdiept in het werken vanuit een omgevingsgerichte benadering. Ze heeft onderzoek gedaan naar de ondersteunende rol van de buurtcoaches bij een Maatschappelijk Activeringscentrum. Haar specialiteit is netwerkgericht ondersteunen vanuit samenregie. Zij werkt als buurtcoach bij Buurtplein. Daarnaast is ze bestuurslid bij de BPSW.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.