Hierover nadenkend kom ik terecht bij een al op leeftijd zijnde mevrouw. Ze is ongeveer negentig jaar oud, heeft een psychiatrisch verleden, is paranoïde en heeft waanideeën. Ze heeft erg veel moeite met het vertrouwen van mensen in haar omgeving. Verdenkingen en beschuldigingen van verdwenen spullen in huis en geld zijn aan de orde van de dag.
Vertrouwen opbouwen
Ik kom wekelijks bij haar en bespreek dan hoe haar dagen eruitzien. Wat haar bezighoudt in het dagelijkse leven. Waar ze problemen bij ervaart. Ik tracht haar te ondersteunen in het zoeken naar de antwoorden en manieren om ermee om te gaan. Ik bemerk bij haar een sterke behoefte aan dit wekelijks bezoek. Haar man is enkele jaren geleden overleden en ze hadden geen kinderen. Wel graag gewild, maar het had niet zo mogen zijn. Een verdriet dat nog steeds speelt, ondanks de hoge leeftijd. Mevrouw heeft geen contact met haar familie. Daardoor is voor mevrouw iemand dichtbij, waarmee in vertrouwen gesproken kan worden, een groot en belangrijk goed geworden.
De zorg zakelijker
Zodra mevrouw met lichamelijke problemen opgenomen wordt in een ziekenhuis, komt zij er tot haar schrik achter dat de zorg erg zakelijk is geworden is. Dat er geen familie is die voor haar de communicatie tussen haar en de verpleegkundigen, artsen en andere betrokkenen kan overnemen. Dit is een groot probleem. Daarnaast komen er praktische vragen naar boven zoals wie doet er de was? Wie komt er op bezoek om te kijken hoe het gaat en of ze iets nodig heeft, wie regelt de vernieuwing van de taxi pas, wie kan doorgeven aan fysiotherapie dat mevrouw gedurende de nacht niet alleen in en uit bed kan? Wie kan de vervolgrevalidatie thuis in gang zetten? Is er iemand die haar thuis opvangt als ze met ontslag gaat? Dit zijn enkele voorkomende vragen die door haar hoofd spelen. Want als familie en vrienden niet meer aanwezig of betrokken zijn en de enige contacten alleen hulpverleners zijn, dan is het niet meer dan logisch dat mevrouw zich hierover zorgen maakt en zich uiteindelijk erg alleen en eenzaam voelt.
Dichtbij
Als thuiscoach begrijp ik dat. Na overleg met de Wmo klantmanager mag ik als thuiscoach de wekelijkse bezoeken aan mevrouw behouden en kan ik haar blijven ondersteunen tijdens haar ziekte- en herstelproces. Ik kan de communicatie naar betrokken verpleging en artsen voor haar verduidelijken en een bijdrage leveren in het vertrouwen hebben in de medische deskundigen. Met natuurlijk in mijn achterhoofd haar problematiek, de paranoia en wanen. Maar elke keer dat ik haar bezoek zie ik haar ogen oplichten, ook al vraagt het veel energie van haar.
Waardering
De waardering die ik van haar krijg, de openheid over hoe ze zich voelt gedurende mijn bezoek en nadat ze thuis verder herstellende is: dat is wat ik als kernwaarde ‘Vertrouwd en Dichtbij’ ervaar bij het mogen ondersteunen en begeleiden van mensen als thuiscoach. In welke omstandigheid ook; als thuiscoach ben je er voor de cliënt. Dat is wat telt. Dat is vertrouwd en dichtbij.
Carla Bartels werkt als Thuiscoach bij ZuidZorg.
