Vorige keer blogde Klaas over dure zorg >>
Zo doe ik een beetje vrijwilligerswerk, als taalcoach voor twee vluchtelingen. De ene komt uit Eritrea, de andere uit Syrië. Qua tijdsinvestering valt dat reuze mee, maar soms moet ik mijn afspraak afzeggen en dan probeer ik een ander dagdeel beschikbaar te zijn.
Sociale verplichtingen
Je partner en je vrienden kies je ook zelf. Familie kies je niet zelf, tenzij het je kinderen betreft. Alle sociale verplichtingen kosten tijd, maar daar staat ook heel veel tegenover: liefde, hulp, waardering, interessante verhalen en gezamenlijke bezigheden. En werk? Kies je dat zelf? Er zijn landen waar mensen wel willen werken, maar er voor te veel mensen geen werk is. Zij zijn aangewezen op familie en vrienden, of vluchten naar het rijke westen.
Vergaderingen
Hoewel in ons land de werkloosheid hoger is dan in een normale conjunctuur, zijn de werklozen niet volledig aangewezen op familie en vrienden. Voor hen is er de uitkering. Maar werken is beter: het verschaft niet alleen een inkomen, maar ook eigenwaarde, contacten en structuur. “Werken is goed,” placht mijn vader te zeggen, “alleen jammer dat het zoveel vrije tijd kost.” En dan gaat het niet alleen om de uren die je werkt, ook de verplichtingen die werk van je eist, zoals vergaderingen.
Onderwijsprojecten
Zelf had ik het geluk werk te doen dat ik uitdagend en leuk vond. Veel van het werk kon ik zelf vorm geven. Zo organiseerde ik een aantal internationale onderwijsprojecten. De tijd die dat kostte werd nauwelijks door anderen ingevuld, maar vloeide rechtstreeks voort uit de logica van die projecten: partners opzoeken, studenten enthousiasmeren, accommodatie regelen en tijdig geld vinden. Stuk voor stuk leuke en spannende bezigheden die meer tijd kostten dan regulier lesgeven. Die ervaringen heb ik neergelegd in een boekje dat anderen de weg wijst naar succesvolle internationale projecten. Trouwens, ik heb zo veel vergaderd, dat ik daar – met een collega samen – ook een boek over heb geschreven.
Door het verleden achtervolgd
Inmiddels ben ik gepensioneerd. Geen werkgever claimt nog mijn kostbare tijd. Echter, toen ik nog wel werkte, heb ik een aantal studieboeken geschreven waarvan sommige nog steeds worden gebruikt. Als de voorraad gedrukte exemplaren op raakt, staat de uitgever voor de keus: bijdrukken of de tekst herzien? Bijdrukken kost weinig en kost mij geen vrije tijd. Maar de wereld verandert. Dus is het verleidelijk om de tekst te actualiseren. Dat kost de uitgever meer geld en mij een flink stuk van mijn vrije tijd. Zo zit ik nu weer met een deadline en besteed ik vele uren aan studie en afspraken met deskundigen uit het werkveld. Floep. Weg vrije tijd. En dat alles om studenten met de meest actuele inzichten te verblijden. Het is geen vrije keuze, niet nu, maar het logische gevolg van een ooit genomen beslissing. En is dat niet bijna altijd het geval als anderen onze vrije tijd claimen?
