‘Het gaat erom dat je contact maakt,’ zegt Ama Mual, van Molukse afkomst,

die in Geldermalsen een groep rechtse jongeren begeleidde. ‘Ik ga er op af, laat

ze in hun waarde, ben betrokken en open. Ze zagen niet eens dat ik een kleurtje

had, ik was gewoon Ama.’ (Coverfoto Wim Oskam)

‘Dat een professional uit de eigen etnische groep meer vertrouwd is met de

cultuur is grote kolder,’ stelt Tristan Brouwer, contactfunctionaris voor

allochtone groepen bij de Politie Hollands Midden in Gouda. ‘Die jongens én hun

ouders vertellen mij meer dan dat ze aan een allochtone collega zouden doen. Ik

sta buiten de gevreesde sociale controle van de eigen groep.’

Contact leggenHet gaat erom het contact te leggen met

de doelgroep. Dat doe je door wie je bent, meer dan door dezelfde etnische

achtergrond te hebben. Aldus de bevraagde professionals in het welzijnswerk. Het

gaat om de persoon, niet om de cultuur, weet de 37-jarige politieagent Tristan

Brouwer.

‘Mensen vertellen je iets, omdat ze weten dat jij iets met dat probleem

kunt doen. Bijvoorbeeld via je contacten bij de gemeente of in de hulpverlening.

Een Marokkaanse man vertelt aan mij dat zijn dochter zwanger is en niet aan een

Marokkaanse collega. Hij is bang dat het in de gemeenschap bekend wordt. Hij wil

dat ik het weet, zodat ik er iets mee kan doen.’

Je moet natuurlijk wel contact weten te leggen met je doelgroep.

‘Voorwaarde is’, vindt Tristan Brouwer, ‘dat je vanuit je hart werkt. Dat je

belangstelling toont en iets wilt betekenen voor de multiculturele samenleving.

Het gaat om vertrouwdheid.’

‘Contacten leg je door op de jongeren af te stappen en het gesprek aan te

gaan’, zegt Ama Mual (46), sinds vier jaar werkzaam als jongerenopbouwwerker bij

welzijnsorganisatie Mozaïek Welzijnsdiensten in Tiel en omstreken.

‘Dat betekent soms dat je zelf ook over angst, twijfel en vooroordelen heen

moet stappen. Waar je over praat zijn de concrete problemen van de jongeren. Dat

ze geen jeugdhonk hebben of een trapveldje missen. Het gaat over hun

leefwereld.’

‘Het hoeft niet te gaan over hun vooroordelen. Die verdwijnen vanzelf als

je ze in contact brengt met allochtone jongeren. Dat doe je door iets

gemeenschappelijks te vinden. Zoals een gezamenlijk voetbaltoernooi organiseren.

Dan zien ze die Turkse jongens niet meer als ‘Die vuile Turken’. Dan zijn het

gewoon voetbalmaatjes.’

Het gehele artikel is te lezen in Zorg + Welzijn Magazine 4, april

2007. Drie maanden na publicatie wordt het op de website

geplaatst.