‘Ik ben de Godfather, zaken doe je met mij,’ roept Zakaria (13), met Hawaii-broekje en rood baseballpetje. ‘En ik ben zijn rechterhand. Wil je cocaïne?’ voegt Jawad (9) eraan toe. De jongens lachen. In een bedompt zaaltje in Nieuwegein repeteren ze voor een talentenjacht, samen met een handvol leeftijdsgenootjes. Ieder van hen treedt op met een eigen ‘maatje’, een eerstejaars student Maatschappelijk werk en dienstverlening van de Hogeschool Utrecht.
Tot een stem door de oefenruimte schalt: ‘Ophouden met beatboxen!’ Simone Kodde (35) lijkt zo weggelopen uit de jaren zestig. Een bloem siert haar nonchalante kapsel, met haar Ierse paard Finnian (‘hij geeft kusjes op commando’) brengt ze kinderen sociale vaardigheden bij. Daarnaast runt ze dit maatjesproject 2-Come! voor de Stichting Welzijn Nieuwegein. De studenten fungeren als rolmodel en nemen de kinderen mee naar de bibliotheek, het milieueducatiecentrum, plekken waar ze anders nooit komen.
Geen aandacht
Het zijn kinderen van allerlei – Marokkaanse, Surinaamse, Afghaanse – afkomst. ‘Ze worden aangemeld via school, het maatschappelijk werk of de ouders’, legt Simone tijdens de repetitie uit. ‘Sommige komen via mijn collega Nynke, die een inloopruimte heeft waar ze achter de computer kunnen werken.’ Kinderwerkster Nynke Joustra geeft leiding aan een leefbaarheidsproject in de beruchte flats van het Nijpelsplantsoen, waar de lokale jeugd rondhangt.
Als sprake is van slechte schoolprestaties of gedragsproblemen mogen ze meedoen met het maatjesproject. ‘Ze krijgen vaak weinig aandacht thuis,’ zegt Simone. ‘De moeder is er bijna nooit, of ze moeten veel werk in het huishouden doen. Of niemand weet waar ze mee bezig zijn. Eén maatje ging mee met een kind dat moest afzwemmen voor het diploma. Toen bleek dat ze de enige begeleider was. Geen enkel familielid kwam kijken.’
U kunt het hele artikel lezen in Zorg + Welzijn Magazine nummer 9, september 2008
