Maar bij een zorgintensief gezin komt meer kijken: opvoedingsvragen, ondersteuning voor mijn andere dochter, meedoen in de buurt en bij de (sport)vereniging. Ik denk dat het wijkteam mij hierbij kan helpen. Ik maak de omtrekkende bewegingen die horen bij een eerste afspraakje. Als ik hoopvol bel, vraagt de telefoniste honderduit. Allerlei persoonlijke gegevens die ze nodig heeft voor haar ‘systeem’.

Na twee weken word ik teruggebeld. De medewerker heeft niet alles goed genoteerd, maar weet inmiddels wel welke hulpverlener contact met me op gaat nemen: ene Anja. Intussen ontvang ik een brief van de gemeente: “Uw pgb loopt per 1 januari af. Als u inschat dat uw kind na het vervallen van de huidige toekenning nog steeds zorg nodig heeft, dan moet uw situatie opnieuw beoordeeld worden. Wij attenderen u erop dat u zelf verantwoordelijk bent om contact op te nemen met het wijkteam.”

Oei.

Er begint iets te kriebelen. Waarom had de telefoniste al die gegevens nodig? Waarom heeft de hulpverlener alleen een voornaam? En dan die brief van de gemeente! Alles ademt de sfeer van ‘licht’ en eigen verantwoordelijkheid. Dit contrasteert met mijn eigen gevoel: serieus en zorgintensief. Mijn professionele vertrouwen in gemeente en sociale professionals slaat in mijn eigen zorgsituatie om naar argwaan. Hoe moet het verder met deze date?

In het keukentafelgesprek moeten de professional en de cliënt samen op zoek naar de werkelijke zorgvraag en naar eigen oplossingen. Klinkt mooi, maar is ook makkelijker gezegd dan gedaan. Lees deze tips voor een helder gesprek >>

Door de aard van de problematiek, en door het chronische karakter is onze situatie voor niemand licht. Maar we redden ons eigenlijk best goed. Mede dankzij een legertje prima professionals. Ze zorgen ervoor dat Isabel zich ondanks haar lage niveau blijft ontwikkelen. Maar houden wij het vol?

Ik bel het wijkteam omdat ik mogelijkheden zie in de buurt, voor het hele gezin, integraal. Helemaal transformatieproof. Maar ik krijg een brief waarin mijn dochters hele pgb ter discussie wordt gesteld. Ik heb behoefte aan een professional die naast me staat en die verstand heeft van onze situatie. Maar ik kom terecht in een bureaucratische molen waarin mijn zorg verre van centraal staat.

Met mijn dochters zit ik vaak aan de keukentafel: warm, vertrouwd en veilig. Geen plek voor bureaucratie en dreigementen. Stiekem hoop ik dat het nog wat gaat worden tussen mij en het wijkteam. Maar met Anja aan de keukentafel, dat voelt nu niet veilig.

Astrid van der Kooij is manager Huiselijk en seksueel geweld bij Movisie. Zij is moeder in een zorgintensief gezin.