Een groot verschil ligt in de wens de gasten tegemoet te komen.
We hebben een afspraak op de psychiatrische afdeling van de universiteit. Terwijl we daar naartoe onderweg zijn, belt onze contactpersoon van het Ministerie van Onderwijs dat het hoofd van die afdeling, gisteravond plots is overleden. Desondanks zijn wij welkom. Beschroomd en wat gegeneerd gaan wij naar onze afspraak. Verdrietige medewerkers in het ziekenhuis, condoleanceregister en treurende bezoekers bij de ingang. Toch worden wij gastvrij ontvangen en rondgeleid, men heeft tijd en aandacht voor ons.
We staan bij een bushalte. We hebben bus 219 nodig naar een bepaald punt. De afspraak is dat we onderweg nadere informatie ge-sms’t krijgen. De buskaartjesverkoper begrijpt niet wat wij willen. Wij komen niet verder dan het tonen van het adres en het aantal personen. De hele bus kijkt en luistert mee. Niet uit lege nieuwsgierigheid, maar met advies en meedenken. Een meisje komt bij een andere bushalte vandaan gelopen en stapt de bus in. Ze spreekt goed Engels en werpt zich op als tolk. Na de busrit stapt ze mee uit om de school te zoeken. Op de school blijkt dat men daar alleen het Turks machtig is. Het meisje tolkt het gehele bezoek voor ons.
We willen een taxi. Maar eerst een prijsindicatie hebben. De taxichauffeur begrijpt ons niet. Iemand stapt een hotellobby uit en komt voor ons vertalen.
We zijn op een school voor hoogbegaafden. De leraren daar zijn zo enthousiast over ons bezoek dat echt alles uit de kast wordt gehaald. Eten en drinken volop. Proefjes en testen worden voorgedaan bij chemie, astronomie, natuurkunde. We dansen samen en maken muziek. Iedere leraar die de school binnenkomt, sluit zich aan bij ons gezelschap en laat ook iets van zijn vak zien.
Nu stel ik mij dezelfde situaties in Rotterdam voor.
Een overleden afdelingshoofd? Afzeggen die afspraak; dat kunnen we er echt niet nog eens bij hebben!
Niet begrijpen in de bus? Die stomme buitenlanders, hadden ze onze taal maar moeten leren. Staan in de weg, we schieten niet op zo, eens kijken hoe die zich hieruit gaan redden.
Taxi? Geen gezeur, wacht maar op de meter. Bevalt het je niet, dan ga je toch naar een ander.
De school. Werk is werk. Ja hoor wel leuk om wat te laten zien, maar wel binnen werktijd. En niet te lastig. Als ze me niet zien, hoef ik ook niets te doen.
Kunnen we dan niet een echt multiculti land worden? Met het beste van alle culturen die in onze leefwereld? We hebben keuzemogelijkheden te over!
Elly Bakker (1955) heeft jarenlang in de zorgsector gewerkt en werkt nu als onderwijzer op een zwarte school in een Vogelaarwijk. Ze is op studiereis naar Istanbul met de HU om te bezien hoe zorg en welzijn daar is afgestemd op het onderwijs.
