Nu de broertjes zijn teruggevonden gaat de pers onmiddellijk los. De Volkskrant kopte ‘Inspectie onderzoekt of jeugdzorg faalde’. De mouwen worden opgestroopt, de messen gescherpt want ‘koppen moeten rollen’. De berichtgevingen in de media zijn op zijn minst tendentieus te noemen. Hulpverlening faalt.
Gelukkig stond op diezelfde pagina een interview met Mischa de Winter die nuanceert en waarschuwt voor te snelle conclusies. En terecht! In een kort moment van ongecontroleerde nuchterheid bedacht ik mij ineens dat aan die mediajacht op schuldige hulpverleningsinstellingen eigenlijk ook een uiterst positief verhaal zit.
Hulpverleners zijn superdeskundigen die in staat zijn om alle relationele, psychische, sociale, maatschappelijke en traumaproblemen van de Nederlandse burgers op te lossen. Het zijn heiligen, engelen. Honderdduizenden Nederlanders worden geholpen. Probleemloos, doen de hulpverleners voortreffelijk.
Dus hoe is het in godsnaam mogelijk dat dit heeft kunnen gebeuren? Hulpverlenend Nederland, onze engelen zijn gevallen. Toch? Die weten alles op te lossen, te regelen, doorzien alle leugens en spelletjes van bijvoorbeeld ouders. Daar konden wij toch altijd op vertrouwen? Zij weten alle risico’s verbonden aan het leven als sneeuw voor de zon te doen verdwijnen. Hiermee verdween ook mijn moment van ongecontroleerde nuchterheid als sneeuw voor de zon.
Natuurlijk is het goed en belangrijk de hulpverlening die in het verleden actief is geweest bij dit gezin te evalueren om er van te leren. Ik hoop dat uit de evaluatie van deze zaak lessen worden getrokken die zullen bijdragen aan versterking van de hulpverlening en hulpverleners.
Wat ik niet hoop is dat alles en iedereen direct in de stress schiet, nieuwe protocollen gaat bedenken, de boel qua verantwoordelijkheid verder vernauwend dicht gaat timmeren en bureaucratische verantwoording verder gaat verscherpen en uitbreiden. Dat laatste maakt het eerder gevaarlijker als daarmee hulpverleners in het veld nog minder tijd krijgen om aan hun cliënten te besteden.
En naar de media: doe alsjeblieft normaal. De hemdsmouwen gewoon weer afrollen, mesje terug in de lade en wacht nu gewoon even af wat uit de evaluaties komt. Even geen schreeuwende koppen of intimiderende camera’s. Ik ben het absoluut met de Winter eens dat de hulpverlening, hoe goed ook georganiseerd, dit soort extreme gebeurtenissen niet altijd kan voorkomen.
Dat is ook realiteit.
