De vorige keer blogde Marcel Kolder over zelforganisaties in de zorg >>

De route naar een toegankelijk Nederland noodzaakte deze zomer bij de ratificatie van het verdrag tot een aantal ferme besluiten en stevig stappenplan in de AMvB (Algemene Maatregel van Bestuur). Simpel gezegd: Hoe de toegankelijkheid straks wordt geregeld in ons land. Op diverse terreinen. En dan hebben we het niet enkel over het weghalen van een drempeltje of verbreden van een deurpost. Dan hebben we het over echte zaken. Toegankelijke treinen, toegankelijke universiteiten en hoge scholen, toegankelijke studentenkamers, toegankelijke cafés, toegankelijke stages, toegankelijk werk en uiteraard toegankelijke informatie.

Koude Kermis

Maar na de euforie kwam onlangs het echte verhaal naar buiten. De dode mus als het ware. Het voorstel van uw ministerie toont geen stappenplan, geen deadlines, geen stevige besluiten, geen toegankelijkheidsnormen, maar blijft uitgaan van het feit dat de samenleving één en ander wel zal oplossen. Waarbij het ministerie alles zal ‘monitoren’. Tja, monitoren. Het bobo-woord van alle transities in de zorg. Bewaken zonder sancties. Loslaten zonder vangnet. De regering durft het gewoon niet aan. Een keer een echte stap vooruit maken.

Afstelgedrag

Want stel je voor dat je iets kan betekenen voor 2,5 miljoen Nederlanders met een handicap. Het is uitstel, nee, het is afstelgedrag in de ergste vorm. Het toont totale onverschilligheid naar mensen die echt mee willen doen in deze maatschappij en het zat zijn dat de beperkingen niet bij hen zitten, maar bij het lef van de huidige politiek.

Kanslozen

Nee, Martin, toegankelijkheid komt niet vanzelf, dat doet de samenleving al tientallen jaren niet, die paar mooie voorbeelden daargelaten. Waarom zouden bedrijven, scholen, of de Nederlandse Spoorwegen iets doen op basis van dit broddelwerkje van het ministerie van VWS? Twee A4-tjes, met achterliggende boodschap dat het de samenleving en het bedrijfsleven vooral niks of weinig zal mogen kosten. Ik walg van het gemak waarmee mensen met een beperking wederom door dit kabinet en alle ministeries incluis worden weggezet als kanslozen, die hun aalmoes maar uit de samenleving moeten opscharrelen.

Judas-hug

Judas Iskariot is de naamgever van de Judaskus. Die eer valt u niet meer te behalen. De Judas-hug. Daar bent u echter wel de uitvinder van.

Met vriendelijke groet,

Marcel Kolder, vader van een jonge meervoudig gehandicapte dochter die niet graag op aalmoezen uit de samenleving zit te wachten.