‘Hè, nou weet ik het al weer niet!’ Hij slaat op de tafel en de vaas met bloemen die zijn vrouw daar heeft neergezet schudt heen en weer.  Voor hij het kan voorkomen valt die om. Ze komt verschrikt aanlopen en zegt: ‘O Jan, kijk dan toch uit wat je doet. Je bent zo onhandig de laatste tijd.’

De irritatie

Nijdig staat hij op, doet zijn jas aan en loopt naar buiten. Hij moppert nog wat na, maar in de volgende straat is hij alweer gekalmeerd. ‘Het is niet eerlijk om zo te mopperen op mijn lieve Saar’, mompelt hij binnensmonds.

De hulp

José belt aan en Saar doet open. ‘Goedemorgen mevrouw Van Dijk, daar waren we weer.’Ze merkt dat de begroeting anders is dan anders. Als ze de kamer inloopt, ziet ze de vaas staan en de bloemen ernaast liggen. ‘Zo, hebt u een bosje bloemen gekregen van uw man?’ Ze draait zich om naar mevrouw en ziet dat haar het huilen nader staat dan het lachen. Ze pakt een stoel en zegt: ‘Gaat u maar eens zitten en vertel.’ Mevrouw begint te huilen en gaat zitten. José gaat ook zitten, wacht geduldig en na een paar minuten begint mevrouw te vertellen. Dat haar man soms zo onhandig doet de laatste weken, dat hij moppert en soms zelfs uitvalt naar haar en dat doet hij anders nooit. Mevrouw vraagt wat ze nu moet doen.

Het verlies

Jan komt binnen en begroet José en knielt dan bij zijn vrouw en zegt: ‘Sorry Saar, wil je me vergeven? Ik weet zelf niet goed wat er met me is.’ José vraagt: ‘Vergeet u dingen die u anders wel weet?’ Jan zijn ogen verwijden zich en er komt een guitige blik in zijn ogen. ‘Uitgezonderd de Oost-Indische vergeetachtigheid bedoel je?’ José glimlacht en bevestigt dit. Jan zijn gezicht betrekt en na enig aarzelen zegt hij: ‘Ja.’ Na nog wat vragen en antwoorden zegt Jan: ‘Jij denkt aan dementie hé?’ José knikt: ‘Inderdaad, daar denk ik aan. Geheugenverlies noemen we dat ook wel. En bij verlies hoort rouw.’

De rouw

‘Ja maar’, reageert Jan ‘ik huil helemaal niet. Ik ben alleen soms zo boos. Dat heeft toch niets met rouw te maken.’ ‘Toch is boosheid een normale reactie bij rouw meneer Van Dijk’, zegt José. Hij kijkt haar even bevreemdend aan om daarna op te veren en naar de keuken te lopen. Hij komt terug met een pannendeksel en een houten roerlepel. Geeft de deksel aan zijn vrouw en zegt: ‘Nou lieve Saar, hou vast.’ Verbouwereerd pakt ze het aan en laat zich door hem overeind trekken. Dan zegt hij lachend: ‘Als deze jongen dan weer boos wordt, kan je tenminste de klappen opvangen.’ Hij doet een schijnaanval onder de uitroep ‘Ivanhoe!’. Saar pareert die automatisch. ‘Goed zo, lieverd.’ En daar klets alweer de lepel tegen het deksel. José lacht, schudt haar hoofd en duikt de kast in voor de schoonmaakspullen en denkt ondertussen: ‘Ivanhoe? Wie of wat is dat?’