Jaren geleden werkte ik in de GGZ, waar ik een prachtige nieuwe locatie van een grote koepel mocht inrichten. Dit keer niet ver weggestopt in de bossen, aan een spoorlijn of ergens anders ver weg van de bewoonde wereld, maar midden in de stad. In het groene hart van Nederland. Zo ‘gewoon’ mogelijk.
We noemden het een zorgvernieuwingsproject. Maar dit bleek totaal verkeerd ingeschat, zodat dit veel oppositie van de omwonenden teweeg bracht. Zelfs met een plaatselijke barbecue konden we de buurbewoners er maar moeilijk van overtuigen dat psychiatrische patiënten, toen noemden we het beestje bij deze naam, ook deel van onze samenleving uitmaken en niet weggestopt moeten worden in achteraf gesitueerde grote instellingen.
Jaren later lees ik in de Volkskrant een artikel over gek wordende buren, onder andere door het geschreeuw van gehandicapten. Dit leidt zelfs tot conflicten over ernstige geluidsoverlast. De omwonenden vinden zelfs dat er een maatschappelijk discussie moet komen over de wenselijkheid van gehandicaptenzorg in de wijk.
Zo ken ik er nog wel een paar. Moeten we dan ook niet een maatschappelijke discussie voeren over de rokende en met brommers ronkende rondhangende jeugd,? Tsja, een goede zomer heeft ook zo zijn nadelen. Slapen met open raam en jongelui die daar tot diep in de nacht onder staan te chillen, lees gillen. Of moeten we een maatschappelijke discussie voeren over blaffende honden? Toevallig hebben de overburen een venijnig keffertje dat naar elke vlieg blaft. En dan de stank van barbecues deze zomer. Als vegetariër kan ik me uitermate storen aan de lucht van verbrand vlees. Nog een onderwerp voor een maatschappelijke discussie?
Of moeten we de uitkomsten van het bovengenoemde onderzoek waarmaken en gewoon weer wat toleranter worden? ‘Er heerst een taboe op klagen over mensen met een handicap’ , menen de geïnterviewden uit het onderzoek van de Volkskrant. Staan wij ook niet bekend als een tulpenlandje dat overal over klaagt?
Moeten we als we last van anderen hebben, niet gewoon verhuizen naar een hutje op de hei? Maar ja, daar zijn dan weer mekkerende schapen….
Tolerantie vind je heus nog wel-ligt ook aan je eigen opstelling is mijn ervaring…..al kom je ook ‘lomperds’ tegen waar überhaupt niet mee valt te praten. Onze zoon-meervoudig complex gehandicapt, 33 jaar met ZZP 8 woont zeer doelbewust in de wijk bij ons ‘om de hoek’……..hij heeft een mooi en goed leven. Héél wat beter dan de megagrote klassieke instelling aan de rand van stad eind verderop, waar hij 7 jaar woonde; nooit meer problemen gehad dan daar-op meerdere terreinen. Onze ervaring is dat paar achterburen blíjven ‘zeiken en zeuren’ [vergeef me `t taalgebruik maar kan het niet beter duiden! Al vanaf `t begin klagen ze-hebben meerdere keren poging gedaan in gesprek te gaan met ze, uitgenodigd om onze zoon te leren kennen onder genot van bak koffie en kennis uit te wisselen, ik begrijp nl heel goed dat onbekend onbemind maakt……..valt helaas níet mee te praten. Klagen zelfs als de bewoners naar dagbesteding zijn……rest van de buurt geen enkel probleem.
Er zijn goede afspraken gemaakt tussen onszelf en leiding over de te hanteren grenzen qua geluid, helpt niets….ze eisen dat onze zoon vertrekt.
Dus tja-ik richt me op de positieve mensen-mensen die wél belangstellend zijn, onze kinderen respecteren en waarvan ze mogen zijn wíe ze zijn!
Deel 2
Monique bewijst het proces van mensen met ‘als lastig ervaren gedrag’ een slechte dienst. In plaats van een dialoog met redelijke burgers zoekt ze de strijd op. Communiceren is het toverwoord! Voor Monique geldt blijkbaar vooral de noodzaak van haar eigen gelijk, in plaats van het beoogde resultaat, dat behaald moet worden in een wereld die niet voorbereid is om in het kader van een beschavingsoffensief talloze in hun ogen onaangepaste burgers op te vangen. De schuld van een dergelijke houding ligt bij mensen als Monique. Zij zijn het die vragen en opmerkingen van gewone burgers kort boven de grond afzagen, omdat zij onvoorwaardelijke trouw eisen aan een blind uitgedragen beschavingsmoraal.
Deel 1
Dat er een taboe op klagen rust, bewijst Monique Kempff onomstotelijk. Klagers worden op basis van niet ter zake doende argumenten afgepoeierd. Als ik dus klachten heb over het onaangepaste gedrag van bijvoorbeeld ‘sterk gedragsgestoorde licht verstandelijk beperkten’ (SGLVB), dan moet ik daarover zwijgen omdat ik twee kinderen en twee auto’s heb? Als een instelling personen met een ZZP 7 in de wijk plaatst, dan is er iets mis met het plaatsingsbeleid. Mijn ervaring als leidinggevende bij een dergelijke instelling is dat bij de voordeur alles werd toegezegd aan ouders, maar dat daar soms niets van terechtkwam. Op de problemen kun je vervolgens wachten met onvoldoende opgeleid personeel, ongeschikte woningen, een dwarsliggende cliëntenraad / ouderraad, en het regelmatig inzetten van de politie om de veiligheid van je personeel te waarborgen.