De meeste klachten gaan over de verplichting tot vegen. Dat wordt door de bijstandsaanvrager als stigmatiserend ervaren. Terwijl de gemeente hiermee wil bereiken dat mensen in de bijstand arbeidsritme houden en niet te ver verwijderd raken van de arbeidsmarkt. De uitgangspunten en de beleving van gemeenten en bijstandsaanvragers lijken mijlenver uit elkaar te liggen, constateert Zwaneveld.
Vegen
De gemeente Rotterdam laat uikeringsgerechtigden verplicht één dag in de week vegen als onderdeel van een verplicht re-integratietraject. Tenzij de deelnemer een betaalde baan voor acht uur per week heeft. Dat is volgen de ombudsman geen maatwerk, maar eerder een ‘one size fits all’-gedachte. Uit de interviews blijkt dat de gemeente bij het vegen van de deelnemers “een positieve houding en een goed humeur” verwacht.
De sociale diensten zijn te veel gericht op het uitdelen van sancties, alsof mensen die bijstand nodig hebben hufters, losers en fraudeurs zijn. Er heerst wantrouwen tegenover mensen die het echt nodig hebben. Dat constateert de Rotterdamse ombudsman Anne Mieke Zwaneveld. ‘Slaan de sociale diensten niet door naar de andere kant van het sociale spectrum?’ >>
Bejegening
Ook aan de toon van de gemeente schort het een en ander, vinden de uitkeringsgerechtigden. In de brieven en e-mails wordt te pas en te onpas de term ‘afspraak is afspraak’ gebruikt. Bovendien moeten de Rotterdammers die een uitkering aan willen vragen verschillende trajecten volgen, telkens opnieuw aan iedere keer weer andere medewerkers hetzelfde verhaal doen.
Maatwerk
Zwaneveld concludeert dat de gemeente meer zou kunnen doen aan heldere informatieverstrekking, maatwerk, bejegening en continuïteit in de dienstverlening. Ze doet ook een aantal aanbevelingen. Het is bijvoorbeeld belangrijk om het dossier van de aanvrager op orde te hebben zodat iedere medewerker die contact heeft met de aanvrager goed op de hoogte is van de situatie. Gemeenten zouden alleen een strenge toon (afspraak is afspraak) moeten aanslaan wanneer daar echt aanleiding toe is. En zoek alternatieven voor het verplichte vegen die recht doen aan de opleiding en ervaring van de uitkeringsgerechtigde, zo luidt haar advies.
Wethouder
De wethouder Werkgelegenhbeid en Economie Maarten Struijvenberg heeft de gemeentelijke ombudsman laten weten een flink deel van de aanbevelingen over te nemen. Hij vindt het vegen echter wel een belangrijk element van het Rotterdamse beleid. De gemeente streeft volgens hem zo naar ‘een voor iedereen gelijke en transparante kwaliteit van de dienstverlening’.
Angst
De ombudsman heeft voor dit onderzoek veel gesprekken gevoerd en interviews gehouden. Zwaneveld merkte daarbij dat een deel van de uitkeringsgerechtigden angstig en terughoudend is om te vertellen waar hij ontevreden mee is. De ombudsman stelde een telefonisch meldpunt in voor klachten over het re-integratietraject, maar veel bellers durfden uit angst voor gevolgen niet een officiële klacht in te dienen.
Lees hier het rapport ‘Het pad naar werk…niet geplaveid, wel schoongeveegd!’. Een onderzoek naar de praktijk van re-integratie in de Participatiewet door de gemeentelijke ombudsman Rotterdam >>
Ooit was de term hiervoor de Werkverschaffing maar die lees ik nooit terug. Laten we het beestje weer bij zijn naam noemen.
De aanduiding: sociale dienst moet men afschaffen. Het heeft niets meer met sociaal te maken.
Rotterdam geeft het goede voorbeeld
Overal in Nederland:
Gem. dienst WERK voor inkomen !
Deze week stond een column van Luuk Koelman in Metro met als titel ‘We treiteren je de uitkering uit’. Zijn column plaatst wel de reactie van wethouder M. Struyvenberg ‘dat het vegen een belangrijk element van Rotterdams beleid is’ in een heel ander daglicht. Plots wordt duidelijk waarom de gemeenten zo inzetten op onredelijke en ‘vernederende’ klussen en trajecten.
De voorbeelden in de column zijn niet verzonnen. Ze bestaan echt.
http://www.koelman.com/2015/we-treiteren-je-de-uitkering-uit/
@MHC Pas
Yes, I totally agree that the recent experience with mismanagement with the PGB changeover demonstrates the governments inability to introduce new measures that their Dutch administration is capable of managing.
First of all, there was no need to scrap the old payment system as its problems were not caused by individual PGB budget holders, but by firms run for profit to administer the paperwork for those incapable of doing it for themselves, firms that too often took advantage of their clients’ physical or emotional weaknesses to unfairly enrich themselves and not deliver the services originally intended. All that was needed was to reform how these commercial firms were controlled, not the individuals who directly hired in caregivers.
For the Ayn Rand-headed coalition to paint 100% of the chronically ill, handicapped and disabled as fraudsters is beyond moral belief.
Een basisinkomen voor iedereen zou ook dit uit de wereld helpen.
1 dag per week? Vind ik redelijk, MITS je dan zelf ook vrijwilligerswerk mag kiezen voor die 8 uur. Ik vind het niet erg om wat te doen voor een uitkering, wederom MITS, de beloning dan wel marktconform is omdat het zo geen arbeids verdringing veroorzaakt.(en dat is 8 uur werk, zelfs nog eronder) Vind je geen vrijwilligerswerk voor die 8 uur dan kunnen ze dat vegen inzetten, wat ook nuttig voor de maatschappij kan zijn. Maar dan verwacht ik ook een andere houding van de sociale diensten, waarbij je soms het gevoel kunt krijgen dat je een crimineel bent omdat er geen werk is voor iedereen.(Wat er dus wel is MITS we het werk verdelen, maar dat willen we dus zelf niet omdat we dan inkomen zouden moeten missen, zij die nog vast werk hebben dus)