Lees hier meer blogs van Teun Hofmeijer >>

Ik ben een fervent voorstander van de vooruitgangsgedachte die Welzijn Nieuwe Stijl uitademt. Ik wil die nieuwe werker zijn. Een alleskunner die achteloos de zaken empowert. Mensen verbindt alsof het niets is. Iemand die vol overtuiging eropaf gaat. Nee, beter, iemand die overal allang is. Die door slechts zijn aanwezigheid de gemeenschap in een positieve richting weet te sturen. Een zenmeester. Jedi van het sociaal werk. God, wat wil ik dat graag.

In de praktijk lijkt het alsof het merendeel van de spelers in welzijnsland helemaal niet op zenmeesters zit te wachten. Want bij elke stap die ik zet richting het profiel van de nieuwe werker, groeit de tegenstand om mij heen. Bij elke geslaagde bewonersactie, analyse die hout snijdt of burger die zijn kracht hervindt, neemt het verzet bij de kantoormensen toe. Urenverantwoordingen die steeds belangrijker worden, ambtenaren die ineens moeilijk bereikbaar zijn, rare verhalen over jou in de wandelgangen.

Hoe zichtbaarder je bent, hoe vaker bobo’s jouw naam noemen, hoe meer een onzichtbare kracht zich schrap zet om jou klein te houden. Je te smoren. Je te breken. Als een grijnzend gezicht langs de zijlijn, dat wacht op een goed moment je pootje te lichten.
Het brengt je als werker in een vreemde spagaat. Besluit je het gekonkel te negeren en concentreer je op het werk, loop je het risico dat de veenbrandjes ontaarden in een vuurzee. Besluit je om zoveel mogelijk te blussen, houdt dit je letterlijk van de straat.

Maar het meest venijnige van de onzichtbare kracht is niet de energie die hij opslurpt. Veel dodelijker is de twijfel die hij zaait. Hoe meer schimmengevechten ik voer, hoe vaker ik mijzelf de vraag stel: ‘als er zoveel weerstand is tegen mijn werk, waarom zou ik het dan nog doen?’

Het verzet. De twijfel. Is het een test? En zo ja, hoe slaag ik ervoor? Het geeft te denken over de richting die we met Welzijn Nieuwe Stijl aan het oprennen zijn. Massaal mensen opleiden tot zenmeester zal niet begeleid gaan door applaus. Het zal stuiten op massale weerstand. Is het voldoende om het verzet van de leemlaag van kantoortijgers te breken? Of organiseert het Ministerie met het nieuwe dogma de ‘uittocht van de laatste welzijnswerkers’? Mooie titel voor een film van George Lucas.

Natuurlijk geef ik mijn strijd niet op. Op een ochtend in de nabije toekomst zal ik voor de spiegel staan. En kijk ik trots naar mijn tatoeage. Ik weet nu al dat er niet acht, maar negen bakens in mijn huid zullen zijn gekerfd. De laatste is: ‘Beware of the dark side’

Teun Hofmeijer (1977) is opbouwwerker in Oldenzaal en bestuurslid van Code 2.0, beroepsvereniging voor opbouwwerkers en wijkontwikkelaars. Hiervoor was hij journalist in Zuidelijk Afrika, maar ook horecaportier, geluidstechnicus, fabrieksarbeider, secretaresse en marktkoopman bij de groente- en fruitmaffia. ‘Opbouwwerk is een logisch vervolg. Een fantastisch vak waar je door tussen mensen te staan en naar hun verhalen te luisteren zicht krijgt op het organisme dat “de gemeenschap” heet.’