Harriet Hamstra, communicatieadviseur Martini

Ziekenhuis Groningen: ‘Het experiment waarmee we hier begonnen zijn,

hangt niet van een persoon af. Dit beleid is al door zijn voorganger, minister

Borst, in gang gezet. Het is wel zo dat Bomhoff een extra impuls heeft gegeven

door ons in de gelegenheid te stellen echt aan het werk te gaan. We maken nu

afspraken met de zorgverzekeraar Geové/RZG. In december moet er een plan liggen

en de bedoeling is dat we in 2003 gaan starten. Gezien de brede maatschappelijke

waardering voor dit experiment verwachten wij dat een volgende regering dit

zeker zal continueren.’

Goof van Gemert, waarnemend directeur GGZ Nederland: ‘Hij

is te kort minister geweest om te zeggen dat we hem zullen missen. Hij had een

aantal voor onze leden interessante ideeën over marktwerking. Maar of het hem

ook feitelijk gelukt zou zijn om die in te voeren, zullen we nooit weten. Op

ideeën wordt je ook niet afgerekend, maar op feitelijke resultaten. En wat dat

betreft zijn we heel tevreden dat hij voor de geestelijke gezondheidszorg de

open-eind-financiering heeft verwezenlijkt. De vorige minister is dat, ondanks

al haar toezeggingen, nooit gelukt. Terwijl Bomhoff dat razendsnel, namelijk in

veertien dagen, voor elkaar heeft gekregen. Daar zijn we hem dankbaar voor. De

demissionaire regering kan bij de behandeling van de begroting ons feestje

mogelijk nog bederven. Maar voorlopig gaan we ervan uit dat de

open-eind-financiering als een huis staat.’

Anita Direcks, woordvoerder NPCF: ‘Het is jammer dat hij

afgetreden is. Bomhoff vond namelijk net als wij dat de burger het hele jaar het

recht op zorg moet kunnen verzilveren. Het moet afgelopen zijn dat ziekenhuizen

in november zeggen dat er niet meer geopereerd kan worden, omdat het budget op

is. Verder had hij goede ideeën om de wachtlijsten weg te werken. En in de derde

plaats vond hij, net als wij, dat de burger die premies betaalt, ook wat te

zeggen moet hebben over het inkoopbeleid van verzekeraars. Daarom wilde hij de

verzekeraars niet alleen afrekenen op hun prestaties, maar vond hij ook dat

patiëntenorganisaties daar een rol bij dienden te hebben.’

Mariëlle Rompa, directeur Arcares: ‘Wij hadden niet veel

met Bomhoff direct te maken. De AWBZ valt onder staatssecretaris Ross, en met

haar hebben we een prima contact opgebouwd. Mijn indruk was dat zij onze zorgen

goed begrijpt. Want die hebben we zeker. Net is bijvoorbeeld bekend geworden dat

er dit jaar 500 miljoen euro meer in de AWBZ is uitgegeven dan begroot. Het

demissionaire kabinet had voor volgend jaar 300 miljoen meer toegezegd. Maar u

begrijpt, op deze manier komen we in 2003 helemaal nooit met het geld voor de

ouderenzorg uit. Terwijl we echt met grote wachtlijsten zitten voor ouderen die

absoluut niet zonder zorg kunnen. In mijn ogen is de situatie dramatisch en

zitten we met een megaprobleem. Door al het politieke geharrewar heeft een

aantal, ook voor de ouderenzorg belangrijke zaken, zeker een jaar vertraging

opgelopen.’

Peter van Lieshout, voormalig topambtenaar VWS: ‘Ik weet

dat het weinig bevredigend is voor u, maar ik heb toch besloten om me, wat

Bomhoff betreft, van commentaar te onthouden. Of ik op termijn weer bij VWS

terugkeer, is in eerste instantie een zaak van de regering. Daarna bekijk ik pas

of ik dat zelf zou willen. Momenteel houd ik me op Sociale Zaken bezig met de

relatie tussen sociale zekerheid en de gezondheidszorg. Het beleid is er steeds

meer op gericht om WAO’ers zo snel mogelijk terug te leiden naar werk. De vraag

is daarbij hoe dat het beste kan gebeuren, wat de gezondheidszorg daar voor een

bijdrage aan kan leveren en hoe een en ander in dat traject te verbeteren valt.’

Bas van den Dungen, directeur LVT: ‘Wij vinden het jammer

dat de minister is opgestapt. Hij ging redelijk ambitieus te werk met het

snijden in de regelgeving. En ook waren wij erg blij dat hij het recht op zorg

heeft verankerd. Een aantal lopende dossiers krijgt zo met grote vertragingen te

maken. Waar we met het kabinet over in discussie waren is onder meer de

loonmatiging die de regering wil. Wij voorzien grote problemen om op die manier

nog aan personeel te komen en het huidige personeel te behouden, omdat allerlei

lasten wel omhoog gaan, zoals de pensioenpremies. Tegen de tijd dat er een nieuw

kabinet zit, beginnen ook de cao-onderhandelingen. En hoe we die dan rond moeten

krijgen, is vooralsnog een raadsel. De pijn vanwege zijn aftreden wordt

overigens verzacht doordat wij veelal van doen hebben met de staatssecretaris.’

/Marty PN van Kerkhof