Xandra de Bode, woordvoerder NU’91:

‘Wij roepen al jaren dat het salaris omhoog moet. Mensen worden zich meer en

meer bewust van hun situatie. Iedereen ziet dat de economie goed draait, dat

sommigen kapitalen binnenhalen met optieregelingen en dergelijke. Mensen op de

werkvloer gaan zich afvragen: hoe zit dat nu bij mij? Van leden horen we via

allerlei kanalen dat ze ervan balen dat zij in lagere salarisschalen zitten.

E-mails komen binnen met teksten als: ik kap ermee, want ik zie het niet meer

zitten. Momenteel zijn aan het inventariseren welke eisen we volgens onze leden

in het komend CAO-overleg op tafel moeten leggen. En ook daar horen we dat er

een fikse onvrede heerst over de salariëring.’

Marja van Charante, voorlichter Gehandicaptenraad: ‘Ik

denk dat het een uitvloeisel is van de economische bloei waarin we leven. Het is

toch achterhaald om te verwachten dat mensen puur uit roeping billen blijven

wassen. De verpleging en verzorging is een zwaar beroep, lichamelijk en mentaal,

dat relatief slecht betaald wordt. Terwijl men wel vaak onprettige dingen moet

doen. Vergelijk maar eens de inkomens van HBO-verpleegkundigen met wat andere

HBOíers verdienen. Dan is het toch niet meer dan logisch dat men op een gegeven

moment naar een andere sector uitwijkt.’

Piet van de Kraan, hoofd personeelszaken ggz-instelling

Meerkanten: ‘Ik heb nog niet echt binnen onze instelling gemerkt dat

werkenden vanwege het geld uit de zorg stappen. Wat wel speelt, is dat mensen om

die reden naar een hogere functie in een andere instelling doorstromen. Stel:

een verpleegkundige kan elders praktijkbegeleider worden. Voor diegene is dat

een promotie. En ik heb op dat moment geen vacature voor een praktijkbegeleider.

Ja, dan ben ik de verpleegkundige kwijt. Dan moet ik weer gaan werven onder

leerlingen die op een verpleegkunde opleiding zitten. We weten dat het daar

stagneert, dat steeds minder mensen die opleidingen gaan volgen. Dus het wordt

voor mij steeds moeilijker om dan iemand voor de vrijgekomen vacature te

vinden.’

AnneMieke Bökkerink, directeur Stichting Dienstverleners

Gehandicapten: ‘Het verbaast me niet. De honorering in deze sector is

gewoon niet zo denderend. De laatste jaren zijn wel de salarissen voor de top in

de zorg flink opgetrokken. Maar op de werkvloer is dat in veel mindere mate

gebeurd. Er spelen ook andere factoren mee. Door de krapte op de arbeidsmarkt is

het een stuk gemakkelijker geworden om aan een aantrekkelijke baan buiten de

gezondheidszorg te komen. Toch denk ik dat een zeker idealisme bij velen

overeind is gebleven. Ik zou dan ook de beginvraag om willen draaien: het zou

goed zijn als juist de beroepen waarin idealisme en naastenliefde een grote rol

spelen extra gehonoreerd worden.

Joanne Hogervorst, voorlichter Nederlandse Vereniging van

Ziekenhuizen: ‘Op zich staat de ziekenhuissector er wat betreft het

personeel niet zo slecht voor. Van een grote uitstroom is geen sprake. Behalve

bij de pas gediplomeerden. Die willen zich nog niet meteen voor langere tijd

binden. Maar als er op een afdeling iemand uitvalt, wordt dat terdege gemerkt.

En met name op Intensive Cares kan het gebeuren dat als er te weinig personeel

is de IC gewoonweg dicht moet. Qua salariÎring waren we tot nu toe, in ieder

geval dachten we dat, aardig marktconform. Maar dat wil niet zeggen dat we niet

nadenken over manieren om mensen binnen te houden. Bijvoorbeeld door nieuwe,

beter betaalde functies te creÎren, zodat medewerkers kunnen doorgroeien. Want

mensen willen tegenwoordig ook niet meer tien jaar lang hetzelfde doen.’

Bas Vogel, woordvoerder Landelijk Centrum Verpleging en

Verzorging: ‘Uit onderzoek van ons blijkt dat vijftig procent van de

uitstromers behouden had kunnen blijven voor de zorg als ze zich beter zou

kunnen ontplooien en meer carriëremogelijkheden had gehad. Het salaris speelde

daarbij een minder grote rol. Maar tegelijk zie je een tendens dat dit in

toenemende mate belangrijk wordt. Zo is liefst 77 procent van de verplegenden en

verzorgenden ontevreden over zijn loon. Zeker in verhouding tot de

verantwoordelijkheid die men heeft. Dat weten we eigenlijk al jaren. Daarmee is

geenszins gezegd dat idealisme geen belangrijke drijfveer voor hen is.

Integendeel. Voor de meesten is dat nog altijd de primaire motivatie om in de

zorg te gaan werken. Maar als je merkt dat je niet veel carriËre perspectieven

hebt, krijgt het salaris vanzelf meer nadruk.’/Marty P.N. van

Kerkhof