Voor veel hulpverlening in het sociaal domein ontbreekt een wetenschappelijke basis. Saskia Keuzenkamp pakt de handschoen op. ‘Het is niet voldoende als veel professionals zeggen dat iets echt werkt.’
Saskia Keuzenkamp: ‘Professionals staan op een heel smal stukje grond’
Meer onderzoek is een goed idee, maar waarom dat hokjesdenken?
Waarom professionals reduceren tot degenen die ‘bewezen werkwijzen toepassen’ of die iemand ‘aan een passend traject helpen’. Hulpverleners doen veel meer dan dat. De eigenheid van de individuele hulpverlener is niet voor niets bepalender voor succes dan het toepassen van bewezen werkwijzen. Als het voor succesvolle hulp noodzakelijk is om ‘een gevoel van waardigheid op te bouwen bij de klant’, zullen goede hulpverleners zich daarop richten. En dus naast de klant gaan staan, hen respecteren en compassie tonen. Dat kan in een niet gelijkwaardige relatie. Dat zien we dagelijks bij ouders richting hun opgroeiende kinderen.
En hoezo zijn ervaringsdeskundigen geen hulpverleners. Het is hun motivatie om te helpen en mensen voelen zich door hen geholpen. Dus vanwaar ‘mogen’ ze geen hulpverlener heten? Omdat ze dan niet gelijkwaardig meer zijn? Zijn ze dat dan? Je problemen opgelost hebben werkt behoorlijk status verhogend. Dat is nou juist ook waarom ze zo’n goed voorbeeld kunnen zijn.
Mogen de grenzen wat meer fluïde? Ervaringsdeskundigen zijn hulpverleners en veel professionele hulpverleners zijn ervaringsdeskundig. Dat helpt soms en soms ook niet. Zoals kennis helpt, maar soms ook in de weg zit voor vernieuwing.