Op Marktplaats scroll ik door de stoelen. Yaël kijkt graag uit het raam naar de fietsers, wandelaars en auto's die passeren. Vanaf onze etage van eenhoog heeft ze mooi het overzicht. Voor dat raam staat nu zo'n esthetisch verantwoord Rohe-stoeltje van rotan, met een schapenvacht en een kussen erin. En hoe leuk het ook staat, voor Yaëls motoriek is deze stoel te hoog gegrepen. Als ze erin gaat zitten, verschuift-ie en als ze wil opstaan, valt de tere stoel vaak om, zodat ze op haar knieën belandt. Hoog tijd dus voor een mooie, solide fauteuil.
Yaël gaat nooit een stoel uitzoeken, denk ik onwillekeurig terwijl ik een bod uitbreng, nooit een huis inrichten. Ze krijgt zelfs nooit een huis. Ze krijgt nooit een baan, nooit een gezin en alle kleine en grote activiteiten die daarbij horen. Ze zal nooit trouwen, nooit de weekendboodschappen doen, nooit een vakantie plannen… Ze heeft een wezenlijk ander leven dan ik, met andere mijlpalen.
Ik wens haar een goed leven, maar wat is een goed
