Leveren al die sollicitatietrainingen en gesubsidieerde werkplekken iets op? Uit meerdere onderzoeken blijkt dat intensieve begeleiding van werklozen weinig uithaalt, stelt Bregman in zijn artikel op decorrespondent.nl. Hij bevroeg verschillende hoogleraren economie en ook zij zeggen: ‘Het is een doekje voor het bloeden’. Of zelfs: ‘Er is vooral veel beleid waarvan we niet weten wat het oplevert.’
Melkertbaan
Van Melkertbanen tot werkcoaches, van intensieve trajectbegeleiding tot uitstroompremies, vrijwel niets is goed geëvalueerd, zo blijkt. En als dit wel gebeurde, was het resultaat meestal negatief, weet de correspondent Vooruitgang. Ook toen de de re-integratie aan de markt werd overgelaten, want die zou immers beter weten hoe het moet, lijkt de effectiviteit er niet op vooruit gegaan. Sterker nog, een van de ondervraagde hoogleraren ontdekte dat deelname aan een commercieel re-integratietraject de werkloosheid juist verlengt.
Onderzoek
Bregman pleit voor controle-onderzoek waarbij één groep bijvoorbeeld een sollicitatietraining krijgt en een vergelijkbare controlegroep niet. ‘Alleen dan kun je zien of een interventie effectief is geweest’, aldus Bregman. De laatste keer dat een Nederlands programma met deze methode werd geëvalueerd is zestien jaar geleden, in 1998.
Politici
‘Waarom besteden we al jarenlang miljarden aan beleid dat niet of nauwelijks helpt?’, vraagt Bregman zich af. Politici willen gewoonweg iets doen, of het nu helpt of niet. ‘Politici willen gewoon hun speeltjes. Als de werkloosheid straks daalt, roepen Klijnsma en Asscher dat het door hun beleid komt. Zonder enig bewijs’, zegt Bas van der Klaauw hoogleraar economie aan de Vrije Universiteit in het artikel.
Scholing
Bregman worstelde zich door (internationale) onderzoeken en komt drie beleidsopties tegen die wel kunnen werken. De eerste is de confrontatie: in Denemarken moeten werklozen elkaar in meetings vertellen hoe het is om werkloos te zijn. Dan liever aan het werk, vinden veel mensen. Loonkostensubsidie kan werken. Vooral in de private sector, al ligt subsidieverslaving wel op de loer. Scholing is ook een kansrijke aanpak, maar wel onder bepaalde voorwaarden. Een korte training in samenwerking met de potentiële werkgever kan goed uitpakken.
Lees hier het artikel van Rutger Bregman: Het failliet van de Nederlandse werklozenindustrie
Mijn oplossing is lekker simpel. Meer scholing voor wie wel wil. evt sollicitatie training als iemand dat wil. De rest, de niet werkzame delen, bezuinig je weg. Je geeft iets meer uit aan scholing voor mensen die willen. Voor oudere medewerkers meer demotie in een wettelijk kader. Alle ATV terugdraaien en 40 uur werken.
Terecht opmerkingen maar herverdeling van werk betekent meer samen delen en dat vraagt een mentaliteitsverandering. Die komt niet van de politiek maar van andere beleidsmakers. Maar het is ook wenselijk om in de wetgeving op te nemen dat bedrijven en organisaties die geen aantoonbare positieve bijdrage aan de samenleving leveren, aangepakt kunnen worden. Het kan niet zo zijn dat mensen geld verdienen aan werkloze medemensen zonder daar concrete resultaten tegenover te zetten. Het lijkt een soort zakkenvullen en dat zouden we niet (meer) moeten accepteren. Ook plaatselijke politici kunnen beoordeeld worden op concrete resultaten en niet op mooie woorden. Je moet ergens beginnen tenslotte.
De heer Bregman heeft gelijk. Het meeste geld gaat zitten in de bureaus en UWV die re-integratie begeleiden. Ik heb lang geleden in dat kader een gerichte opleiding gedaan dat €3000,- heeft gekost. Het re-integratiebureau heeft daarvoor €9000,- geïncasseerd en niets aan begeleiding gedaan. Eigen initiatief van werkzoekenden wordt veel te weinig gehonoreerd, een soort persoonsgebonden budget zou in dit kader veel effectiever zijn. Natuurlijk moet zoiets gekoppeld moeten zijn aan bijvoorbeeld behaalde resultaten bij erkende onderwijsinstellingen. Fraude moet uitgesloten worden.
Prime reactie van der Aalst! Naast de herverdeling van arbeid ook de factor arbeid aantrekkelijker te maken door de loonbelasting pas bij min. loon te laten starten.
Ook ik (58) ben sinds april vorig jaar werkzoekend 9positievere formulering). Ik en een specialist op het terrein van huisvesting in de zorg. Ik heb een aantal keer op een op de huid geschreven functie gesolliciteerd (ook bij bekende instellingen waarvoor ik heb gewerkt). In geen van deze gevallen ben ik uitgenodigd voor zelfs maar een gesprek. Het kan m.i. niet aan mijn ervaring liggen, maar vooral aan de leeftijd.
Ik heb als stelling dat als we zoveel werklozen hebben en maar zo weinig banen (ook de komende jaren) dat er een rigoureuze herverdeling van de arbeid moet komen. Waarom niet stellen dat een voltijdbaan 32 uur is en overwerk niet meer wordt uitbetaald. Dit verdeeld ook de (financiele) pijn over allen i.p.v. over een ‘paar’ mensen en levert voor iedereen waardering op door een zinvolle bijdrage aan de maatschappij en voorkomt dat de huidige werkenden zich over de kop werken. Mogelijk levert het ook een meer onthaastte maatschappij op. .
Jullie vergeten voor het gemak dat veel mensen momenteel zonder werk raken vanwege bezuinigingen en faillissementen. Idee kan dan wel zijn dat de economische situatie zich herstelt, het aantal banen groeit niet, integendeel zelfs. En de komende tijd worden nog heel veel mensen ontslagen. Ook met goede, afgemaakte opleidingen, veel vakkennis en veel ervaring. Die zijn dan dus ook werkzoekend.
Wat me verbaast is dat er gesproken wordt over beleid dat achter bureaus gemaakt wordt en mensen zelf er niet bij betrokken zijn. Terechte kritiek maar de opmerking liever niet de de term ‘werkloze’ te gebruiken van iemand die zonder werk is en werk zoekt, wordt genegeerd….
Het is niet de vraag of het helpen van werklozen helpt, maar of het beleid wel werkt. Beleid voor werklozen wordt gemaakt achter bureaus en in vergaderzaaltjes. Beleid gaat over mensen en staat ver af van de mensen waar het over gaat. De werkloze waar we het over hebben is bijvoorbeeld iemand met een afgebroken vooropleiding, iemand die een vak heeft geleerd waar nu geen werk meer in is, volgens de ‘markt’ te oud zijn, er te lang uit is of die zijn opleiding en werkervaring opgedaan heeft in landen hier ver vandaan. In plaats van een onderzoek of ‘beleid’ wel of niet werkt kan beter gewoon ruimte gegeven worden aan werkzoekende zelf om hun eigen weg naar werk te ontdekken. Waarom vertrouwen we ook hier niet gewoon op de eigen kracht van burgers!
Sinds augustus 2012 ben ik (nu 61 jaar) werkzoekend.
Het zou fijn zijn om het woord ‘werkloze’ niet meer te noemen.
Dit is zo negatief en geeft een ‘oordeel’.
Ik ben geen lozer en doe mijn best om werk te zoeken.
Dankzij de extra ‘bijdrage’ van Dhr. Asscher mocht ik op extra training.
Of ik hier mee geholpen ben? Gedeeltelijk omdat niet alles wat aangeboden werd voor mij toepasselijk was.
Ik heb er ook in mogen zitten, het is een hele bedrijfstak, met aangesloten bedrijftakjes, die vooral op de subsidies draaien, subsidie op, dan ben je weer net zo werkeloos. Subsidiesoppen dus.