Oppervlakkig beschouwd onderscheidt het huishouden zich in weinig van dat in een doorsnee gezin. In de voorkamer kijken een paar jongere kinderen tv. Een vervaarlijke grote hond meldt zich voor een aai over zijn kop, twee Jack Russell-terriërs trippelen rusteloos over de houten vloer. Zo nu en dan gaat de stagiaire met een van de oudere kinderen buiten roken. Halverwege de avond komt een van de kinderen thuis van het sporten. ‘Er wordt hier veel gesport’, zegt Mirjam.

Een gewoon huishouden. Toch zijn Mirjam en Lucas zorgondernemers en is de familie hun zaak. Of preciezer: ze zijn franchisenemers van gezinshuis.com. Deze organisatie zorgt voor de screening, coaching en scholing van gezinsouders. Maar de Pinkses zijn vrij in de manier waarop ze hun onderneming bestieren. Ze willen de kinderen vooral een warm nest bieden. Mirjam: ‘We hopen natuurlijk dat we iets bereiken, maar het doel is dat we ze nú een goed leven bieden.’ Doordat het team klein is – twee ondernemers en vier stagiaires – is de overhead laag. Bovendien kunnen de gezinsouders hun budget naar eigen inzicht besteden. Lucas: ‘We houden dus meer geld over dan een instelling. Ieder kind dat hier komt wonen, krijgt een eigen kamer met tv, een mobieltje met abonnement en een laptop.’
Sommige gezinshuizen hebben de bijbel als leiddraad, andere zijn op antroposofische leest geschoeid. Mirjam en Lucas kiezen voor een opvoeding waarin de kinderen een grote eigen verantwoordelijkheid hebben. ‘We verwachten dat ze zelf dingen doen in huis, in plaats van dat we alles aandragen.’ En dat lukt best goed, zeggen ze erbij. ‘Als je drie kinderen kunt opvoeden, kun je er ook negen aan.’ Een gezinshuis mag eigenlijk maar vier kinderen extra hebben, maar omdat Mirjam en Lucas fulltime thuis werken, hebben ze dispensatie gekregen. Lucas: ‘Je moet kijken naar de draagkracht van de ouders en de leeftijd van de kinderen.’

Hun keuze voor eigen verantwoordelijkheid komt voort uit hun werkervaring in jeugdzorginstellingen, waarin kinderen daarvan worden beroofd. ‘Iedere instelling heeft een hoop maffe regels’, zegt Lucas, een geblokte veertiger met flink getatoeëerde armen.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 1, januari 2011.