Lees hier meer blogs van Tineke van Uden >>
In Nederland wordt op het moment veel gezegd, geschreven en gedacht over participatie. Het is een feestje wanneer je in België kennis kunt maken met de manier waarop zij dit doen. In dit geval ging het om het Lokaal Cliëntenoverleg waarbij de cliënt uitgenodigd wordt om in een gesprek met de hulpverleners aan te geven wat zij belangrijk vinden en wat zij nodig hebben in de hulpverlening. Om de cliënt te ondersteunen worden ervaringsdeskundigen ingezet die opgegroeid zijn in armoede. Zij krijgen een 4 jarige opleiding (zie http://www.de-link.net). Uiteraard zijn hier ook de OCMW’s van Vlaanderen bij betrokken.
De vraag was of wij vanuit onze ervaringen in Nederland, mee wilden denken over de werkwijze die in België gehanteerd wordt bij het Lokaal Cliëntenoverleg. De hoofdvraag was vooral hoe daarbij de positie van de cliënt nog meer versterkt kan worden. Ook zij kennen het probleem van de overdosis aan hulpverleners die zich met één gezin bezighouden.
Eropaf! heeft door heel Nederland contacten met teams die al werken met generalisten én die (ex)cliënten en actieve burgers betrekken bij het ondersteunen van mensen die zich in een probleemsituatie bevinden. En zo mocht ik in gezelschap van mensen van Frontlijnteam Rotterdam, Frontlijnteam Leeuwarden en Frontlijnteam Kolenkitbuurt Amsterdam, en natuurlijk samen met Marc Räkers van Eropaf!, aan de slag. Ik hoop overigens dat het begrip Frontlijn gaat verdwijnen, het klinkt mij nog steeds de veel naar oorlog en dat past helemaal niet bij hoe er gewerkt wordt.
Het woord wat mij het meest is bijgebleven van die dag is juist verbinding. Op alle niveaus komt dit terug, de verbinding die gezocht wordt tussen cliënt en professional, de verbinding die gezocht wordt tussen professionals, verbinding tussen burgers onderling en de verbinding tussen leefwereld en systeemwereld. Eropaf! is daar goed in. Het valt me steeds weer op hoe Eropaf! er in slaagt die verbindingen te leggen. Er is nieuwsgierigheid naar elkaars werkwijze, dilemma’s worden gedeeld en er vindt een gezamenlijke zoektocht plaats naar oplossingen daarvoor. Daar zat ook duidelijk de overeenkomst met de mensen in België. Hoe denken we vanuit de cliënt en niet vanuit wat professionals bedacht hebben. Hoe breng je dat samen? Het is mooi om daaraan deel te mogen nemen omdat de kennis die je opdoet weer gedeeld kan worden met organisaties en werkers die op zoek zijn naar die verbindende factoren. Niet door het rondstrooien van ingewikkelde modellen en theoretische boekwerken maar door het opzoeken van mensen die bevlogen in het werk staan en deze kennis willen delen. Is dit preken voor eigen parochie? Absoluut! Omdat ik sterk geloof in generalisten en de kracht van burgers zelf, Eropaf!
Tineke van Uden (1965) werkte in haar gevarieerde loopbaan met jongeren in de jeugdhulpverlening zoals opvangcentra, internaat, op straat en in het sociaal cultureel werk. In het volwassenenwerk deed zij ervaring op in de vrouwenopvang en stapte daarna over naar het maatschappelijk werk. Inmiddels is zij zelfstandig onderneemster en traint en adviseert organisaties rondom outreachende hulpverlening. Daarnaast is ze parttime docent Sociale Studies ben bij Avans Hogeschool ’s Hertogenbosch.
