Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties1

Onderhandelen

Sinds Prinsjesdag weet heel Nederland het: we gaan van verzorgingsstaat naar participatiemaatschappij. Het nieuwe adagium is: reken niet op de ander, maar vooral op je eigen kracht. En wie kan daarop tegen zijn? Dat vroeg hoogleraar Duyvendak zich af tijdens het congres ‘Eigen kracht ontkracht’ in mei 2013. Ik herinner me hoe weinig kritiek er tijdens die conferentie klonk. Dit is blijkbaar geen item waarover onderhandeld hoeft te worden. Tegelijk herinner ik me ook het besmuikte gegrinnik toen aan de zaal de vraag werd gesteld wie bereid is zijn buurman voortaan onder de douche te zetten.
Onderhandelen
Foto: Johan van Walsem

Jan Willem Duyvendak gaf een korte historische schets die ik niet snel zal vergeten. Hij refereerde aan de tijd van minister Klompé waarin besloten werd dat de basiszorg juist uit de handen van familie en omgeving gehaald moest worden omdat die de onderlinge afhankelijke verhoudingen zou schaden. Duyvendak schetste een toekomst waarin juist weer een beroep gedaan moet worden op familie en omgeving. Anders is de zorg niet langer betaalbaar.

In de workshops kwamen voorbeelden naar voren van mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen en waar Er-op-af teams naar toe gaan. Ik zag een presentatie van een Eigen kracht conferentie waarin de cliënt zelf zorgt voor het netwerk. Ik hoorde een onderzoeker zeggen dat werklozen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt wel iets terug willen doen voor een uitkering, maar dat dat dan wel zinvol moet zijn en dat zij daarin begeleid moeten worden.

Kortom, het was een congres vol voorstanders van de participatiesamenleving. En misschien zat ik precies op de goede plek. Maar wat ik miste, was oog en aandacht voor het ondersteunen van autonomie en zelfsturing. Versobering en zelfredzaamheid laat mensen te veel aan hun lot over als er niet tegelijkertijd gewerkt wordt aan zoiets als solidariteit.

Ik denk niet dat we terug moeten naar de Vincentius Verenigingen waar vanuit filantropie het volk verheven moest worden. Ik wil ook niet terug naar de tijd dat je afhankelijk bent van de grootte en vriendelijkheid van je familie om noodzakelijke zorg te ontvangen. Ik denk ook niet dat we terug moeten naar een systeem waarbij zorg zo vanzelfsprekend is dat hele generaties afhankelijk zijn van overheidsbemoeienis en niet meer weten hoe voor zichzelf te zorgen. Maar wat dan wel?

Zorg is niet alleen een persoonlijke zaak, maar ook één die beroep doet op de binding die burgers onderling kunnen ontwikkelen. Het persoonlijke is politiek, nog steeds.

Nu nog affectief onderhandelen met je manager om ruimte te krijgen om je vak te ontwikkelen en mensen te ondersteunen naar zelfregie en voldoende steun van de samenleving.

Ik wens iedereen een succesvolle onderhandeling toe.

Ton van Elst, senior adviseur Movisie

1 REACTIE

  1. Helemaal mee eens: onderhandelen wordt steeds belangrijker voor burgers, zowel in de relatie gemeente – vrager van een voorziening/hulp (huiskamergesprek), als in relatie professional – cliënt. Geen opdringen van eisen, geen (heilloze strijd) om posities, maar een redelijke uitruil van belangen, met wederzijds begrip.
    Ook toepasbaar in de onderhandelingssituatie tussen subsidient (bv. gemeente) – instelling of leidinggevende- medewerk(st)er.
    Gebruik daarom de juiste onderhandelingstechnieken volgens de Harvard-methode, toegepast op het sociaal domein: http://www.publicconsultancy.com/training.html

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.