Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Handen aan het bed

In zorgorganisaties wordt hard gewerkt om vakmensen meer ruimte te geven. Dat doen we niet zomaar. Vakmensen hebben ruimte nodig omdat hun werk vaak complex is, of omdat het maatwerk vraagt. Professionals hebben ruimte nodig om snel en flexibel te kunnen reageren op wensen van de cliënt.

Vorige keer blogde Yvette over de complexere zorg voor haar dochter met een beperking>>
Goede zorg van een afstand organiseren is niet goed mogelijk en leidt tot te veel standaarden en protocollen. En professionals hebben ruimte nodig omdat ze zich dan kunnen ontwikkelen met ál hun kwaliteiten.

Veel organisaties kiezen voor zelfsturing en nieuwe manier van werk organiseren als manier om ruimte voor de professionals te creëren. Met minder management en minder ondersteunende diensten. Met minder controle en regels. En met minder overheadkosten, zodat je meer “handen aan het bed” kunt betalen. Zodat we betere zorg kunnen bieden.

Maar hoe zit dat eigenlijk op macroniveau? Hoeveel ruimte krijgt de zorgsector om vanuit vakmanschap het werk goed te doen? Krijgen zorginstellingen het vertrouwen dat zij het goede doen en de juiste zorg kunnen leveren? Hoe zit het met de “overhead” en de sturing van buitenaf?

Ik denk aan al die kennisinstituten en aan de gesubsidieerde adviesprogramma’s voor bijvoorbeeld de langdurige zorg. Ik denk aan de landelijk opgestelde veranderagenda’s en aan de zorgkantoren, de zorgverzekeraars en de inspecties. Waar allemaal mensen werken die aan de zijlijn staan en iets van de zorg vinden en van wat er moet gebeuren. Zijn het de “beste stuurlui aan de wal”, of hebben zij echte toegevoegde waarde?

Hoe zit het lokaal, regionaal en provinciaal met de ruimte voor de professionals? Ook daar zijn gesubsidieerde kennisinstituten, controleorganen, overheden en denktanks bezig om na te denken en te regelen dat het in de zorg allemaal goed gaat. En laat ik mijzelf en mijn collega-adviseurs en -trainers niet vergeten. Wij staan aan de zijlijn en denken mee.

Hoeveel geld zou er landelijk omgaan in al dat meedenken, aansturen, controleren en beter weten? Is dat wel eens berekend? Wat zou er gebeuren als we eens gaan bezuinigen op al dat meedenken, dat zou wel eens veel meer “handen aan het bed” creëren? Professionals krijgen extra tijd om zelf hun vakmanschap te ontwikkelen, in de context van en de relatie met de cliënt.

Als zelfstandig adviseur en trainer ben ik ook zo iemand die aan de zijlijn staat en meedenkt. Ik zet me in om daarin ook toegevoegde waarde te hebben. Door iets bij te dragen aan wat professionals nodig hebben om hun werk goed te doen. Goede vraag om een werkdag mee af te sluiten: “Hoeveel handen aan het bed was ik vandaag waard?”

Vorig artikelWaarom sociaal werkers niet innovatief zijn
Volgend artikelVerschil moet er zijn
Yvette Paludanus denkt mee in zorg en welzijn, als veranderkundig adviseur, trainer en coach. Ze richt zich op anders veranderen en nieuw organiseren, vanuit een visie op zorg en organiseren verwant met presentie, menslievende zorg, zelfsturing, eigen regie en Rijnlands organiseren. Ze kent de zorg ook van een andere kant: als moeder van een ernstig meervoudig beperkte dochter.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.