Mayim, onze gehandicapte dochter schrijft een stukje positiever nieuws. Zeker na de laatste blog.

Op mama

Hoera, de laatste bestraling is geweest. Mijn moeder houdt daarom een piepklein toespraakje: ‘Ik heb de fulltime baan die ziek-zijn heet, achter de rug, laten we daarop toasten.’ Mijn vader heeft de Champagnefles al opengetrokken, en schenkt onze glazen vol. We stoten ze tegen elkaar en zeggen ‘op mama’.

Uitbundig feest

Het is vandaag 24 juni 2020, mijn moeders verjaardag. Exact een jaar geleden voelde ze het eerste bobbeltje in haar linkerborst. We gaan er een uitbundig feest van maken. Met veel eten en drinken. Mijn broer en Lisa hebben slingers meegenomen en van die vlaggetjes door de kamer gespannen.

Pruik

Dan ziet Lisa op een kastje mijn moeders pruik liggen. ‘Moet je hem niet opdoen’, vraagt ze. ‘Ik heb hem wel een keer opgehad’, zegt mama, ‘maar hij zat te strak en het is ook veel te warm, trouwens als ik in de spiegel keek, zag ik een heel vreemde vrouw die ik niet kende. Wil jij hem eens op hebben Lisa?’

Onbehaaglijke stilte

Lisa zet de pruik met een zwaai op haar hoofd. ‘Zo zie ik er dus uit als ik kanker heb.’ Lisa trekt een gekke bek. Er valt even een onbehaaglijke stilte. Lisa realiseert zich dat ze een hele rare opmerking heeft gemaakt. ‘Excuus,’ zegt ze, ‘dat had ik niet moeten zeggen.’

Nieuwe tijd

De tijd verstrijkt, de zomer is voorbij. Ik zit niet meer op school, mijn moeder heeft voorlopig alle operaties achter zich gelaten, mijn broer is definitief verhuisd naar Amsterdam. We zijn toe aan een nieuw begin. Mijn moeder zoekt weer nieuwe cliënten om te coachen, mijn vader solliciteert naar een parttime baan bij het ministerie van Zorg & Welzijn, in de functie van senior communicatiespecialist PGB.

Van binnenuit

Toen het nog maar een plan van hem was, had hij het er met mij erover. Ik heb hem aangemoedigd. Want hij is ongeveer de enige die van binnenuit weet wat er speelt. Ja, hij is een soort van ervaringsdeskundige. Natuurlijk is het veel beter dat ze hem aannemen, anders dan een mannetje van buiten.

Tentoonstelling

Ik pak mijn schilderwerk weer op voor de schilderclub, mijn dagbesteding. Uiteindelijk wil ik een tentoonstelling organiseren. Zo zal het gaan, zo moet het gaan.

Mayim Kolder (21) opgetekend door haar papa (flink wat ouder) Marcel Kolder.