De vorige keer beschreef Ton waarom de rouwfasen van Kübler-Ross achterhaald zijn >>

Ze vertelt dat zij met en voor buurtbewoners gezellige ochtenden organiseert en afgelopen keer was er een mevrouw die aangaf dat het voor haar niet meer hoeft. Haar man was begin dit jaar als gevolg van kanker overleden. Bijna vierenveertig jaar zijn ze bij elkaar geweest en het laatste jaar bleek hij vol kanker te zitten en heeft ze hem de laatste maanden thuis verzorgd.

Waarde van het leven

Het huis is zo leeg. Nee, het is niet alleen de glans die van het leven af is, het leven zelf biedt geen perspectief meer. En uw kinderen en kleinkinderen? Ach, die kunnen ook wel zonder die oude (o)ma die zo ver weg woont. Door de afstand zien ze haar toch al niet zo vaak, die zullen haar niet missen. Zo’n geweldige band hebben zo ook nooit gehad. Het was altijd pa voor en pa na. Nee, ze zijn beter af zonder haar en zij is beter af bij haar man.

Suïcidale gedachten en rouw

Sandra is zich rot geschrokken hiervan en heeft haar zorgen gedeeld met collega’s. Eén van hen vraagt mij via LinkedIn om contact met haar op te nemen. Allereerst heb ik Sandra duidelijk kunnen maken dat het normaal is dat deze gedachten er zijn na een ingrijpend verlies. Ze zijn vierenveertig jaar bij elkaar geweest. Dat zijn dus ruim 16.000 dagen samen. Alles delen, samen lachen, samen huilen, samen dingen ondernemen, maar ook elk een boek lezen met de tikkende klok op de achtergrond. Leven zonder deze geliefde is dan een aardverschuiving en een grote opgave. Dat die te veel kan lijken en eruit stappen een oplossing lijkt, is dan al minder vreemd.

Hulp inschakelen bij plannen

Plannen maken om dit daadwerkelijk uit te voeren is echter niet normaal. Doorvragen is daarom de boodschap en als deze plannen er wel zijn, schakel dan samen zonder dralen professionele hulp in. Allereerst de huisarts en psychiatrische hulp, maar denk ook aan de anonieme professionele hulpverlening die 113.nl biedt. Vooral het anonieme kan de drempel om hulp te vragen verkleinen.

Erkenning

Als de plannen er niet zijn, accepteer dan dat de gedachten er zijn. Toon begrip door je in de situatie in te leven. Toestemming geven voor deze gedachten lijkt dom, maar het tegendeel is waar. Juist door het erkennen hiervan komt er ruimte voor de ander met zijn/haar gevoel. Deze ruimte biedt veiligheid en in rouw is die nodig om stappen te durven zetten in deze onzekere en onwennige situatie. Mag ik er zijn? Ook als ik zo’n pest heb aan het leven zoals het nu is waarin ik elke dag die confrontatie met het gemis en alleen zijn wel tien keer tegenkom?

Begeleiding

Mocht de patiënt/cliënt/bewoner geen ontwikkeling laten zien in de rouw, ga dan samen op zoek naar een rouwbegeleider. Deze kan specifiek nagaan of begeleiding voldoende is of dat er verwezen moet worden naar een rouwtherapeut.  Ook als team kan je met jullie vragen natuurlijk altijd terecht bij een rouwdeskundige.