Vorige keer blogde Marcel Kolder over waarom dochter Mayim geen minimumloon krijgt>>

Dochter kan probleemloos naast me met haar rolstoel op de passagiersplaats staan in de ruime cabine, zodat ze naar buiten kan kijken als volleerd copiloot … of als ze geen zin heeft, lekker lui achterin. Alles is wegklapbaar, opklapbaar en inklapbaar. Ruimte te over en ingenieus ontworpen als een Zwitsers zakmes.

De plateaulift schuift netjes onder uit de camper, klapt open en gaat met een afstandsbediening omhoog of naar beneden. Hij bergt zich na gebruik ook weer op. Met dank aan de hydraulische goddelijke kennis van mechanica kan dochterlief met haar elektrische rolstoel de camper in of uit zweven.

Onwrikbaar

En daar gaat dit verhaal over. Of eigenlijk stopt het verhaal halverwege. Het slimme plateau blijft plots onwrikbaar vast steken tussen in en uit en onder en boven. Gelukkig zonder dochter erop. Die staat buiten in het gras te wachten op haar verticaal transport.

Onwrikbaar is bij deze lift onwrikbaar. Vast tussen klep B en C. Wat nu? Mijn vrouw kijkt op het mechanisme en ziet het noodnummer van het liftsysteemonderhoudsbedrijf. Vierentwintig uur bereikbaar. Ik bel (het is negen uur ’s avonds) en krijg meteen Marco aan de lijn: ‘We gaan proberen te helpen meneer, maar u weet, des te zuidelijker in Europa, des te langer het gaat duren. Reken maar op een nachtje buiten slapen’, grapt hij.

Hydraulisch lek

Dat was in mijn ogen gelukkig geen probleem, want het is hier ’s nachts ruim 27 graden. Tegelijkertijd bel ik op zijn advies de verhuurder. Want wellicht kent hij het probleem beter. ‘Met Roel!’ Ik leg Roel de verticale vastloper uit. Stap voor stap nemen we de werking van het hydraulisch systeem door. Het wezenlijke achter druk en geen druk. Ik leer de druk eraf te halen. En weer druk toe te voegen. De schuifplank handmatig pompend met een losse hevel, om hem weer op niveau te krijgen, en draai dan tevens het hydraulisch lek dicht. Want olie wil je niet hebben op de kiezels van de aan de Adriatische zee gelegen camping bij Zadar.

De resterende olie zit gelukkig gevangen tussen mijn twaalf hoofdharen en als een soort zwarte gel loopt het mijn nek in. Roel gaat verder met zijn instructie. ‘En nu moet u met drie of vier man met alle kracht die er is de plank eruit trekken. En dat is niet makkelijk is mijn ervaring,’ zegt hij met een lichte ironie in zijn stem. Ik snap hem wel.

A man has to do what….

Waar haal ik die vandaan, denk ik, en dan valt mijn oog op een sportschool op het tentencomplex. ‘Bodybuilding Croatia’ flikkert het felle neon me tegemoet. ‘A man has to do what a man has to do’, weet ik uit een oude cowboyfilm, en ik stuur mijn vrouw linea recta die kant op. Ze komt snel terug met een stel bonkige kerels. Met man en macht, aangevoerd door mijn vrouw, trekken ze niet de plank, maar eerst de camper dwars over straat. Dat is niet de bedoeling, echter door de druk van de hydrauliek af te halen komt er beweging in de plaat … totdat hij er helemaal uit is. Ik pomp de uitgeschoven plaat handmatig naar boven en laat de druk ontsnappen. Het gaat goed. Ik schakel het elektrische systeem aan, en warempel. Hij werkt weer. Op en neer, en weer op en neer, en nog een keer.

Bodybuilders

De breed geschapen heren kijken trots naar de plaat, naar onze dochter, naar elkaar en daarna als bijna afgesproken van links naar rechts over de vrijwel lege camping. Maar niemand juicht. Totdat dochter Mayim begint te klappen en zegt: ‘Klap voor jezelf.’ Hun al brede kaken krijgen een nog bredere lach en al klappend lopen ze terug naar hun leslokaal.

Mijn les. Waardeer bodybuilders om wat ze zijn. En vertrouw niet op plots intrekkende, wegklappende plateauliften. Die kunnen je aardig wat spierpijn en hoofdpijn opleveren. Tenslotte waardeer je vrouw. Want zonder haar stel je echt niks voor, naast die kranige bodybuilders.