Mijn oma is negentig jaar en voelt zich al jaren behoorlijk eenzaam. Haar man overleed vier jaar geleden en ze mist hem nog elke dag. Haar vertrouwde huis, waar ze samen met opa jarenlang leefde, heeft ze inmiddels ingeruild voor een appartementje in een gebouw waar alleen ouderen wonen en waar ze makkelijk zorg kan krijgen.

Verlies

De een na de andere broer en zus heeft ze verloren. Ook vriendinnen van vroeger en buren op haar verdieping overlijden om de beurt. Eens per week gaat ze naar koersbal, een soort jeu-de-boules dat in een zaal op een grote mat wordt gespeeld. Twee keer per week eet ze mee bij de Open Tafel en eens per week gaat ze naar dagbesteding.

Steeds minder prettig

Mentaal gaat ze achteruit. Haar lichte dementie verandert in rap tempo in een zwaardere vorm van vergeetachtigheid. Ze valt vaker, weet niet meer hoe de tv en haar telefoon werken, terwijl de stekkerdoos drijfnat is van de koffie. Al met al is haar situatie steeds minder prettig. Voor haar, maar ook voor ons als familie.

Corona

En toen kwam het coronavirus. Daardoor werd de wereld van oma nog kleiner. Op bezoek gaan wordt afgeraden. De Open Tafel ging dicht, het eten wordt nu bij de mensen thuis gebracht waar ze het zelf, alleen dus, kunnen opeten. De dagbestedingslocatie is inmiddels gesloten en ook het koersballen is gestopt.

Naar het ziekenhuis

Maandagochtend is ze gevallen. Maandagavond ook. Ze werd gevonden door de thuiszorg. Het huis was donker, oma lag in de gang op de grond. Hoe lang ze daar al lag, wist ze niet. Lopen ging niet meer, naar het toilet zonder hulp ook niet. Na twee nachtjes in het ziekenhuis mocht ze weer naar huis, er was geen reden om haar te houden.

Extra thuiszorg

Maar hoe moet het nu verder? Eigenlijk kan ze niet meer de hele dag alleen zijn. Maar ja, alle activiteiten liggen stil. Naar een verzorgingshuis kan ze ook niet zomaar vanwege de wachtlijsten. De casemanager zou graag willen dat ze vaker naar de dagbesteding gaat, want ze gaat zo snel achteruit. Maar ook dat is nu geen optie. Het enige wat er op dit moment geboden kan worden, is wat extra thuiszorg; iets vaker op de dag een professional die komt kijken of het nog goed gaat.

Wachten tot het echt mis gaat

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het goed dat er maatregelen genomen worden tegen het coronavirus. Dat we sociale contacten moeten vermijden. Dat horeca, buurthuizen, scholen en kantoren sluiten. Maar tegelijk maak ik me zorgen om mijn oma. Want haar hele dagen alleen laten, voelt als afwachten tot het echt mis gaat. Ik maak me ook zorgen om alle andere ouderen. Die nu misschien wel in een afgesloten verpleeghuis zitten waar geen bezoek meer mag komen. En om de kinderen die nu weken lang geen uitvlucht hebben van het huiselijk geweld. Om het aantal mensen met financiële problemen dat de komende tijd fors zal toenemen. Om het tekort aan zorgpersoneel als steeds meer mensen ziek worden.

Tastbaar

Mijn oma is maar één persoon. Maar haar situatie maakt het coronavirus voor mij tastbaar. Het maakt dat ik me kan voorstellen waar anderen doorheen gaan. Soms voel ik me machteloos. Toch proberen we vanuit Zorg+Welzijn, op een bescheiden manier, een steentje bij te dragen. Door dagelijkse te schrijven over alle ontwikkelingen rond het coronavirus. Zodat jullie, professionals in het sociaal domein, jullie werk zo goed mogelijk kunnen doen. En alle mensen die nu extra kwetsbaar zijn, zoals mijn oma, zo goed mogelijk kunnen steunen.