Laatste blogs

We moeten nog tot 2022 wachten, maar dan is de financiering van ervaringsdeskundigen in de ggz eindelijk geregeld. Een discussie die al sinds 2012 wordt gevoerd, is hiermee beslecht. Geen reden om achterom te kijken, maar juist vooruit. Wat is er mogelijk op het gebied van ervaringsdeskundigen, juist ook buiten de ggz?

Niemand die bij de fysiotherapeut op de spreekwoordelijke pijnbank ligt, wil dat deze gebruik maakt van een slagerstechniek van dertig jaar geleden, waarvan later bleek dat het meer kwaad doet dan goed. Net zoals niemand een verloskundige aan het kraambed wil die niets weet over recente wetenschappelijke inzichten. En natuurlijk willen we allemaal dat er geluisterd wordt naar wat de patiënt nou precies wil.

Het beleid van overheden wordt gedomineerd door de wens zorgkosten terug te dringen. Activiteiten vanuit de welzijnssector worden hierbij als ondergeschikt gezien. Ouderen zelf vinden die activiteiten echter wél belangrijk. In de woorden van een oudere zelf: '‘Ik ben liever ziek en gelukkig, dan gezond en ongelukkig’.

Goede wacht. Dat waren de woorden die ik jarenlang heb gehoord. In de nachtdienst, nadat ik u de zorg had verleend die u nodig had. De band die ik met u heb gehad was bijzonder. Ons leeftijdsverschil van veertig jaar deed daar niks aan af. U noemde u mij uw vriendin. Niet zozeer omdat ik bij u op bezoek kwam buiten mijn werktijd om. Alhoewel…

Volgens een aantal reacties op sociale media stigmatiseer, denigreer en criminaliseer ik in mijn vorige blog. Ik riep professionals hierin op niet alleen naar de mens achter het verhaal te kijken. De kledingkeuze van mensen laat zien wat ze willen laten zien. En dat is precies mijn punt.

Sociaal professionals vinden over het algemeen de mens achter het verhaal belangrijk. Ze proberen door de façade van stoerdoenerij of afwerend gedrag heen te kijken. Dat is een mooie eigenschap. Maar soms mis je daardoor cruciale informatie over die mens. Of word je zelfs om de tuin geleid.

Het is een zonnige dag in juli. Ik rijd over het slingerweggetje waar ik talloze keren gereden heb. Soms voelt het alsof ik zelf in deze straat woon, zo vertrouwd. Ik ben op weg naar Lies. Lies is 92 en is klaar met haar leven. Ze is moe. Altijd. Ook wanneer ze niets doet of gedaan heeft.

Het is voor mijn zus de allerlaatste dag op haar werk. Werk dat ze ruim 25 jaar heeft gedaan. Ook in haar sector valt er niet te ontkomen aan reorganisaties. Samen met drie collega’s gaat ze naar een andere dagbesteding binnen dezelfde zorgorganisatie.

Het lijkt alsof hij de strijd inmiddels opgegeven heeft. De situatie is dan ook onhoudbaar geworden. Tot nu toe heeft hij, ondanks alles, altijd zijn eigen regie gehouden. Geweigerd wat hij wilde weigeren en geëist wat hij wilde eisen. De zorg voor hem ging dus niet zonder slag of stoot.