Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Lef en verantwoordelijkheid

Samenwerken is het sleutelwoord voor een gedegen jeugdstelsel. Het lijkt alleen alsof het een vraagstuk blijft waar nog niet echt iemand het antwoord op gevonden heeft. Elke dag opnieuw proberen bevlogen professionals elkaar te vinden, managers goede convenanten af te sluiten waarin samenwerking centraal staat en opdrachtgevers proberen beleid te schrijven waarin samenwerking vereist wordt.
'Ik kan oprecht zeggen dat ik absoluut niet zonder mijn manager zou kunnen.'
'Ik kan oprecht zeggen dat ik absoluut niet zonder mijn manager zou kunnen.'

Als je het zo bekijkt is het vreemd te noemen dat juist die samenwerking nog steeds niet helemaal van de grond lijkt te komen zoals het zou moeten. Alle randvoorwaarden lijken immers geregeld te zijn. Of toch niet?

Persoonlijk ben ik van mening dat juist al die randvoorwaarden ertoe leiden dat professionals op de werkvloer niet kunnen samenwerken zoals dit zou moeten. Ontregeling is in mijn ogen het enige wat tot effectieve samenwerking kan leiden in de toekomst, en dan met name de verantwoordelijkheid terug bij de professional.

Dit wil niet zeggen dat ik het antwoord op samenwerken gevonden heb, wel weet ik dat ik elke dag een stapje verder kom in het opbouwen van een integraal verband. Wat daarin voor mij het beste werkt, is de ruimte die mijn werkgever mij geeft in het opzetten van een samenwerking met andere partijen. Wat hierin telt, is dat de cliënt uiteindelijk tevreden de deur uitloopt. In de ogen van mijn werkgever ben ik degene die dagelijks met deze cliënt werkt en dus ook weet wat deze nodig heeft. Volgens hen een logisch gevolg dus dat ik ook de keuzes maak die betrekking hebben op deze cliënt.

Vaak spreek ik collega’s die deze ruimte op de werkvloer niet ervaren, die pas stappen kunnen zetten op het moment dat daar op management niveau goedkeuring voor is. Begrijp me niet verkeerd, ook ik pleeg overleg met mijn werkgever, op dagelijkse basis. Maar als de situatie vraagt dat ik snel een keuze maak, dan mag ik deze maken. Onderling vertrouwen is hierin ons sleutelwoord.

Kijk eens naar de huidige strubbelingen in het vormen van een samenwerkingsverband, en vraag je eens af hoe dit zou lopen als er geen sprake was van een convenant waarin ieders rol strak is vastgelegd. Maar de professionals onderling hun rol bepalen, gebaseerd op de ruime werkervaring die ze door de jaren heen hebben opgedaan. Ik ben ervan overtuigd dat dit ertoe kan leiden dat er daadwerkelijk de juiste keuzes gemaakt worden, professionals zich niet meer geremd voelen door bijvoorbeeld het belang van de organisatie binnen het convenant.

Het is immers niet meer het verband en het convenant die verantwoordelijk zijn voor de keuzes die gemaakt worden, dat zijn ze zelf. En daarmee dus ook de consequenties van deze keuzes. Zelf ervaar ik hierdoor dat ik steeds die stap harder zet, ik mijn samenwerkingspartners als collega’s ga zien en we bereid zijn elkaar te helpen daar waar dat kan.

En mijn manager, die ondersteunt mij daar waar ik dat nodig denk te hebben en zorgt dat er financieel de ruimte blijft bestaan om te doen wat ik doe. Ik kan dan ook oprecht te zeggen dat ik absoluut niet zonder mijn manager zou kunnen.

En onze cliënten, die uiten tevredenheid, ze hoeven immers niet elke keer opnieuw te wachten tot ik intern duidelijk heb welk strak beleid of protocol er gevolgd moet worden. Samenwerkingspartners voelen zich thuis in onze organisatie. Sterker nog, ze werken regelmatig vanuit onze locatie, want wij zitten midden in de wijk.

Als je mij dus vraagt wat er nodig is om effectief samen te werken voor de jeugd, dan is mijn antwoord in elk geval niet een goed samenwerkingsconvenant. Maar een werksituatie waarin de manager managet en de uitvoerder regie voert over zijn cliënt en zijn netwerk. Dit vraagt lef van de manager, en verantwoordelijkheidsbesef van de uitvoerder.

Vorig artikelBangmakerij
Volgend artikelGewone mensen achter tralies
Kim Jolink is al arenlang actief in het jongerenwerk, straathoekwerk en de jeugdzorg. Haar streven is en blijft verschil aan te brengen in het domein jeugdzorg door het structureel verbinden van deze vakgebieden. Anders kijken, anders denken en anders doen in het werken met jongeren is haar motto. In 2021 kwam haar werkmethodiek Streetcare in boekvorm uit bij SWP. Deze werkmethodiek richt zich op alle uitvoerders maar ook op de gemeente zelf. De kracht van Kim zit dan ook in het communiceren op alle lagen, van jongeren tot uitvoerders en van managers tot beleidsmakers. Ze adviseert organisaties, traint professionals en staat bij XLGroup Streetcare nog altijd heerlijk met de voeten in de klei. Ze kleurt graag buiten de lijntjes, om precies dat te kunnen doen wat in het moment nodig is om tot een oplossing te komen. Middels haar columns wil ze anderen prikkelen, motiveren en activeren om samen met haar buiten deze lijntjes te kleuren en dwars te denken om te komen tot een gezonde leefwereld voor onze jongeren.

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.