Keer op keer kom ik het tegen in mijn trainingen dat wij het lastig vinden om te praten over de pijn, de honger van onze klanten. We hebben het liever over onze leuke oplossingen.

We hebben het liever met de oudere over het leuke seniorenrestaurant dan over zijn eenzaamheid en het koude bed waar hij iedere nacht in ligt. We hebben het liever met het kind over samen een balletje trappen dan over zijn angst voor die gemene pester.

We hebben het liever met de mantelzorger over de ontspannen middag waarop ze bloemstukjes kan maken dan over haar wanhoop dat ze het niet vol zal houden. We hebben het liever met die jongere over hoe je een goede rap maakt dan over zijn depressie waar hij met niemand over durft te praten.

Welzijnswerkers vertellen mij dat ze de klant geen pijn willen doen. Er geen negatief stempel op willen drukken. Dat ze vol gaan voor de oplossingen, de kansen en talenten en geloven in het goede van de mensen.

Maar natuurlijk doe jij jouw klant geen pijn want die pijn die is er namelijk al! En juist daarom wordt die oudere, dat kind, die mantelzorger en die jongere jouw klant. Omdat ze een pijn voelen waarvan ze ’s nachts wakker liggen. Waar ze mee worstelen omdat ze er zelf niet uitkomen.

Hoe kun je dit nu negeren door het er niet over te hebben?!

En gelijk beginnen over het vissen terwijl de klant alleen maar zijn honger voelt en nog geen idee heeft dat het leren vissen zijn honger zal oplossen. En als je met kostbaar subsidiegeld werkt is dit dan ook niet de legitimatie die wij in het welzijnswerk nodig hebben als antwoord op de bezuinigingsellende? Ons werk is nodig om de pijn van onze klanten op te lossen. Dan moet je het hebben over die pijn.

Heel stiekem denk ik wel eens dat we het er niet over willen hebben met de klant omdat we het eng vinden en bang zijn. Diepe emoties, angsten en zorgen doen een indringend beroep op jouw vaardigheden als professional. Je moet kunnen luisteren, stil zijn, troosten en soms meehuilen. Dat is moeilijk. Praten over onze leuke oplossingen is veel makkelijker.

En dan zijn er welzijnswerkers die op dit punt roepen: ‘Ja maar, ik ben geen hulpverlener!’ Maar als jij niet wilt helpen wat doe je dan? Als je alleen wilt gaan voor de fun en de oplossingen kun je beter in de recreatiebranche gaan werken.

Natuurlijk moeten we met mooie oplossingen komen en daar vol voor gaan maar het gaat allemaal veel beter werken als je eerst contact maakt met de pijn van jouw klant. Dat is waar alles om draait.

P.S. Over ‘auw en wauw’ is veel onderzoek gedaan en er wordt veel over geschreven. Bijvoorbeeld dit artikel van Berenschot.