Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Nog een paar quotes uit het artikel: ‘Respect dwing je bij deze jongens niet af met spierballentaal, die hebben ze zelf al. Wel door soms iets aardigs te doen’ en ‘hoe positiever jongeren het leefklimaat ervaren, hoe meer ze gemotiveerd blijken iets van hun leven te maken en hoe negatiever ze staan tegenover criminaliteit. Opvoeden werkt, straffen niet’.

Ik las het artikel waarbij van der Helm ook kritiek levert op de wetswijziging van staatssecretaris Teeven om de maximumstraf van jongeren te verhogen van twee naar vier jaar.

Mijn eerste gedachte bij het lezen van dit artikel was positief. Prima. Maar naarmate ik er meer over begon na te denken, werd ik eigenlijk boos. Komt deze van der Helm uit een ei of zo? De laatste tien jaar hebben vele honderden onderzoeken plaats gevonden, zowel nationaal als internationaal, waarin het door van der Helm gestelde – opvoeden werkt, straffen niet- is onderschreven en aangetoond. Ik durf hier te beweren dat als je de vraag stelt aan sociaal cultureel werkers, maatschappelijk werkers, gezinscoaches, psychologen, psychiaters en alle aanverwante beroepsgroepen, 99,999 procent van de ondervraagden zal antwoorden dat straffen niet werkt en opvoeden wel.

En waarom is van der Helm dan toch met zijn onderzoek begonnen? Iedereen die met jeugd werkt, kon hem de uitkomst voorspellen en met een beetje literatuuronderzoek kon hij dat ook wetenschappelijk onderbouwen. Vandaar die boosheid. En dat komt dan ook nog prominent in de Volkskrant.

Maar toen ik de boosheid voorbij was, bekroop mij een sterk gevoel van weemoedigheid. Misschien wel een beetje verdrietig zelfs. Zoveel wetenschappelijk onderzoek naar dit thema, zo ontzettend veel ervaring met dit thema in dit land. Toch zien we een overheid, een staatssecretaris van Justitie die de straffen gaan verhogen terwijl Nederland, in vergelijking met andere Europese landen, al hoge straffen kent.

Van der Helm reageert in het interview op de strafverhoging voor jongeren met de opmerking, ‘Bovendien: een jongere kost 500 euro per dag. Ongelooflijk, dat in tijden van bezuinigingen de handen op elkaar gaan voor dit plan’.

En weemoedig ben ik omdat ik bang ben, dat ook dit onderzoek geen moer zal helpen om het grote publiek en in het bijzonder de heren Teeven en Opstelten te overtuigen. Het is nu wachten op voorstellen voor het herintroduceren van lijfstraffen.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.