Welzijn Nieuwe Stijl is op dit moment de trend in de Nederlandse welzijnssector. Deze trend brengt een nieuwe visie op het welzijnswerk. De welzijnswerkers moeten weer de wijken in, actief mensen opzoeken en ondersteunen om de eigen netwerken van de mensen weer op orde te krijgen.
Maar is dit wel de juiste oplossing om het welzijnswerk te verbeteren? Mijns inziens is het probleem in de welzijnssector niet dat jarenlang de juiste visie ontbrak. Als ik de acht bakens lees, lees ik geen wereldschokkende nieuwe inzichten. Deze bakens worden al jarenlang op lokale werkvloeren geopperd.
Toch werd toen werd massaal het zakelijkere model voorgesteld en in het land ingevoerd. Visie en strategie werden van bovenaf opgelegd, alle organisaties gingen mee in de trend. De werkvloer volgde de nieuwe aanpak, zonder dat gebruik werd gemaakt van de lokale inzichten van de werkvloer. De afstemming tussen de werkvloer aan de ene kant en beleidsmakers, politiek en de wetenschap aan de andere kant ontbrak.
En nu worden de bakens als iets nieuws gepresenteerd. Weer van bovenaf, een landelijke campagne waarbij staatssecretarissen, onderzoekers en publicisten gezamenlijk optrekken. Springen alle adviseurs, managers en onderzoekers op de trein Welzijn Nieuwe Stijl? Wordt er weer in het hele land eenzelfde visie en manier van werken ingevoerd, zonder gebruik te maken van de lokale inzichten van de werkvloer? Ik hoop het niet.
De acht bakens van welzijn nieuwe stijl zijn goed gekozen, maar vooralsnog verkeerd vertaald naar de praktijk. Het is niet de uitvoerende welzijnswerker die moet veranderen, maar in het hele netwerk van mensen en organisaties hier omheen. De acht bakens zijn een mooie spiegel om de relatie tussen de uitvoerders en het netwerk er omheen te reorganiseren: vraag als beleidsmaker door waar de knelpunten op de werkvloer zitten, richt je op de werkelijke vraag, ga uit van de eigen kracht van de uitvoerder, en kom niet met een landelijk vastgesteld aanbod voor hoe er gewerkt moet worden.
De aandacht die Welzijn Nieuwe Stijl krijgt is mooi. Het is goed om kritisch te kijken naar jezelf en elkaar. Maar maak hierbij vooral gebruik van die mensen die de meeste kennis hebben over wat lokaal wel en niet werkt: de werkvloer. Luister en bepaal samen de koers. Resultaat zal zijn dat op sommige plekken behoefte zal zijn aan Welzijn Nieuwe Stijl. Op andere plekken niet.
Als het probleem is dat het welzijnswerk lokaal het contact met de samenleving heeft verloren, zullen we voor de oplossing we niet landelijk een nieuwe aanpak moeten uitrollen, maar luisteren naar de mensen die lokaal het contact moeten herstellen. Geen landelijke aanpak, maar lokaal vrijheid voor de professionele welzijnswerkers. Vergeet Welzijn Nieuwe Stijl, op naar Welzijn Eigen Stijl!
Robert Blom, adviseur participatie voor Zet, Centrum voor maatschappelijke ontwikkeling Brabant
Dag Robert, ik kom meer uit de re-integratie ipv de welzijn maar herken de trend. Maarre, wat zijn precies die 8 bakens? Groetjes, Anke
Onder de titel: ‘Het nieuwe jongerenwerk? Mijn zolen!’ heb ik onlangs een kennelijk herkenbaar scherp blog geschreven over het zogenaamde nieuwe jongerenwerk. Ik kreeg daar nogal wat positieve reacties op. Welzijnswerk heeft in mijn ogen helemaal geen nieuwe stijl of label nodig. Welzijnswerkers moeten vooral eens goed nadenken als autonome zelfbewuste professionals waartoe zij op aarde zijn en hoe zij mensen verbinden en in beweging krijgen. Hoe ze hun eigen speelveld kunnen definiëren in plaats van volgens de nieuwe waan van de dag hun bakens te verzetten. Eigen stijl prima, Eigenwijs en tegendraads en nieuwe coalities smeden dan de gebruikelijke. Afkicken van de subsidieverslaving met dito afhankelijkheidsgedrag. Geen nota’s maar notie van wat mensen beweegt.