Ik kreeg veel goede raad, maar het meest gehoorde advies was toch wel ‘je hebt toch recht op huishoudelijke hulp’. Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht, of gebruik van wilde maken. Als ik dan al hulp zou willen, wat is er dan mis om dat zelf te regelen en ook te betalen? U zult dan wel denken ‘ja, jij kunt dat doen’. Dat is dan ook precies waarom ik vind dat er hervormingen nodig zijn in de thuiszorg.
Huishoudelijke hulp kan ik, en kunnen velen met mij, zelf regelen. Waarom dan ook niet zelf betalen? En dan zit ik gewoon in een cao-schaal van de gezondheidszorg, ver en ver onder de Balkenendenorm. Al kan ik dan zelf de huishoudelijke hulp regelen en betalen, voor de verpleging en verzorging geldt dat niet. Hoewel ik vorig jaar mijn verpleegkundige kennis en vaardigheden een beetje heb afgestoft, voldoe ik volstrekt niet aan de specifieke kwalificaties die toen nodig waren en liet deze taken dan ook met een gerust hart over aan de verpleegkundigen. We waren kind aan huis op de SEH van het naburig ziekenhuis en met veel kennis en kunde hielpen zij ons door deze donkere tijd. Als mensen zoals ik NU allemaal gebruik maken van hun zogenaamde rechten wordt de zorg nog duurder.
Inmiddels is er in het zorgakkoord afgesproken dat er (wijk)verpleegkundigen en verzorgenden bijkomen. Goed opgeleide professionals die hard nodig zijn om complexe thuissituaties te ondersteunen. NU’91 ondersteunt de actie ‘Handen thuis Rutte’ van afgelopen zaterdag niet. Het is namelijk te eenzijdig te denken dat thuiszorg alleen uit huishoudelijke hulp bestaat. Het heet niet voor niets thuisZORG.
En als je Gerard Joling nodig hebt om actievoerders te trekken en om serieus genomen te worden, vraag ik me af hoe wanhopig je bent bij het formuleren van je standpunt. NU’91 heeft de ontslaggolf voor de huishoudelijke hulpen met duizenden weten terug te brengen door het afsluiten van een zorgakkoord. Wij zijn van mening dat zonder hervormingen in de thuiszorg er nog meer banen in de zorg verloren gaan: dus ook verpleegkundige en verzorgende functies.
Acties met artiesten, marktkraampjes, fluitjes en petjes kun je alleen organiseren als het écht indruk maakt. Natuurlijk denk ik dan aan de eind tachtiger jaren waar ‘de Witte Woede’ de noodklok luidde en zeer effectief was. Daarom willen wij nu vooral in gesprek blijven met de politiek en bewindvoerders over de toekomst van de zorg in het algemeen en de thuiszorg in het bijzonder. De eerst volgende afspraak staat!
In de column van Monique Kempff toont ze meteen aan waar zij fout zit. Ze gaat uit van haar eigen situatie en verklaart dat meteen van toepassing op de rest van de wereld.
Dat er in Nederland ook mensen bestaan die de huishoudelijke zorg hard nodig hebben, maar dit niet zelf kunnen betalen of zelf kunnen regelen, komt blijkbaar in haar wereld (en die van NU91 niet voor). En ja, ik noem het huishoudelijke zorg, want het is een vorm van zorg. De wc schoonmaken bij iemand die oud of ziek is, is meer dan alleen wc-borstel door de pot heen halen. In ieder geval getuigt deze column niet van bijster veel respect voor huishoudelijk verzorgenden.
Als werkende moeder met een kind met kanker ben ik dankbaar dat er organisaties, wetenschappers en publieke personen als Gerard Joling zijn die het snoeibeleid aan de kaak stellen en zo mensen die zorg verlenen of vragen steunen. Monique Kempff hoort, ondanks haar lage salaris, bij een minderheid. Immers directeuren en managers worden niet meteen gemist wanneer zij regelmatig uitvallen omdat ze zorgdragen voor een ziek familielid. Het werk in organisaties gaat wel door. ‘Gewone mensen’ op de werkvloer kunnen maar met mate vrij krijgen. Voor deze mensen is huishoudelijke zorg vaak net de bijdrage om zorgtaken thuis vol te houden en te combineren met werk. Samen huilen,lachen en praten doen mensen in eigen kring, samen houden ze het vol en slepen ze elkaar erdoor. Huishoudelijke zorg wordt afgeschaft met steun van NU91. Wel krijgt een gezin waar kanker speelt straks een wijkverpleegkundige om mee te praten. 250 miljoen wordt daarvoor vrijgemaakt terwijl juist dat “praten” al gebeurd in eigen kring. Huisartsen zien het niet zitten en patiënten zitten er ook niet op te wachten maar NU91 ziet het als winst voor verpleging. NU91 heeft het zorgakkoord getekend en laat zo toe dat zorgverzekeraars 1,4 miljard euro zorggeld in eigen zak steken. Geld bestemt voor onder ander verpleegkundigen in ziekenhuizen, geld waar hele thuiszorg van gered kan worden. NU91 wordt niet meer woedend van het beleid. Gelukkig praten politici en bewindvoerders ook met mensen als ik.