Lees hier meer blogs van Jillis Kors >>
De zorgaanbieder: ‘Een Turkse consulent kan allochtone mantelzorgers voor dementerende ouderen wel bereiken’. De politicus: ‘Er moet geïnvesteerd worden in het laagdrempeliger maken van bestaande organisaties’. De burger: ‘Het is juist goed dat allochtonen hun eigen zorg organiseren!’.
Ik heb altijd gedacht dat oud worden in welke voorziening dan ook per definitie niet plezierig zou zijn. Geen verschil dus voor buitenlandse ouderen of Nederlandse ouderen. Het eten is anders dan thuis, de mensen om je heen zijn anders, regels zijn anders en de taal is anders dan thuis. Een voorziening voor ouderen is per definitie anders dan wat je thuis gewend bent.
Bij een van de bezoeken aan mijn moeder in haar verpleeghuis ontmoet ik een Turkse vrouw die net als mijn moeder dementeert. Zij spreekt Nederlands, maar heeft enkele dagen eerder gehoord dat ik naast Nederlands ook een beetje Turks spreek. Zij gaat daarom direct over op het Turks. Ze is zichtbaar in haar nopjes. Bij het weggaan, komt zij nog afscheid nemen en het lijkt alsof zij opgelucht is eindelijk een beetje Turkije gevoeld te hebben in een voor haar vreemde omgeving.
Ben ik nu voorstander van doelgroepenbeleid? Nee, want een week later ontmoet ik, terwijl ik koffie drink met mijn moeder, de uit de regio afkomstige mevrouw die alleen maar kan schelden en praten in dialect. Haar aanspreken in het Nederlands heeft weinig effect, haar aanspreken in haar dialect en haar harde woorden leidt tot genegenheid.
Bij mijn moeder leidt het echter steevast tot verwijdering, zij is niet gediend van harde woorden en blijkbaar onzorgvuldig gebruikt dialect. Ben ik nu tegenstander van doelgroepenbeleid? Nee, elke patiënt heeft andere zorgbehoeften en dat opnemen in een collectieve aanpak zou naar mijn mening erg goed zijn.
Jillis Kors, (Groningen, 1974), opleidingen Cultureel Maatschappelijke Vorming en Sociologie, is ontwikkelaar en uitvoerder van opbouwwerk en participatie projecten. Sinds oktober 2008 is hij opbouwwerker in Zwolle. De komende maanden schrijft hij over persoonlijke gebeurtenissen nadat zijn moeder is getroffen door dementie en zijn vader mantelzorger is geworden.
