Mevrouw Op het Rood sliep slecht. Onder haar raam

stonden tegen tien uur ’s avonds zes Marokkaanse jongeren te blowen. Dat stonk

enorm en ze maakten erg veel herrie. Als mevrouw Op het Rood ’s middags het

verzorgingshuis uitliep om een boodschapje te doen, stonden ze daar weer: ‘Hé

oudje, wat kijk je, heb ik wat van je an?’

Sinds een maand zijn de jongens vertrokken. De straatcoaches van Amsterdam

Slotervaart hebben korte metten met ze gemaakt. De in het grijs geüniformeerde

straatcoaches hebben de Marokkaanse raddraaiers in klare taal duidelijk gemaakt

dat ze niks te zoeken hebben rondom het verzorgingshuis en dat ze de ouderen met

respect moeten behandelen. Als een jongen zich in de buurt van het

verzorgingshuis ophoudt, wordt hij meteen door een straatcoach aangesproken en

weggestuurd.

Wat mevrouw Op het Rood niet weet is dat bij de Marokkaanse jongen thuis

een interventiemedewerker aan tafel is aangeschoven en met de ouders een plan

heeft gemaakt hoe ze hun zoon beter onder controle kunnen houden. In een soort

contract – een intentieverklaring – spreken de ouders af wat zij zullen doen om

de jongen in het gareel te houden.

Onorthodoxe wijzeDe combinatie van straataanpak en

gezinsaanpak is het kenmerk van het werk van de Stichting Aanpak Overlast

Amsterdam (SAOA). Deze onafhankelijke organisatie heeft van burgemeester Cohen

‘himself’ opdracht gekregen om op onorthodoxe wijze de overlast van Marokkaanse

jongeren in Slotervaart te stoppen. In november 2006 zijn ze begonnen en binnen

drie jaar moet de overlast met de helft zijn verminderd.

‘Ondanks de samenwerking tussen allerlei instanties, het aanbod van

activiteiten in buurthuizen en de repressie van de politie, nam de overlast

onvoldoende af,’ verklaart projectleider Jack van Midden de aanpak. ‘Wij vullen

een gat op tussen politie en jongerenwerk.’

Het gehele artikel is te lezen in Zorg + Welzijn Magazine 2, februari

2007. Drie maanden na publicatie wordt het op de website

geplaatst.